یلدا، جشن پاسداشت خانواده است

ایسنا/اصفهان آیین‌ها و مراسمها تنها تصویرهایی است که هیچ آسیب و گزندی نمی‌تواند آن را از حافظه تاریخی ملت‌ها پاک کنند زیرا از نخستین روز حیات به استقبال آدمی آمده و در آخرین روز زیستن نیز بدرقه‌اش می‌کنند.
آیین‌ها و رسم‌ها هنگامی که از بین بروند تاریخ و تمدن نیز از شیرازه می‌افتد و افسوس همیشگی آن در تاریخ جامعه باقی می‌ماند.
آیین‌ها، میراثی است که هویت را برای کودکان و نوجوانان روایت می‌کند و بخشی از آن در قصه‌های بزرگسالان و فرهنگ شفاهی ما منتقل می‌شوند و به کودکان ما ریشه و اصالت می‌دهد.
شب چله را باید برگزار کرد تا در این روزگار ویروس زده، روحیه جامعه تقویت شود و این میراث تمدنی کهن را پاس بداریم، اما باید ضرباهنگ زندگی را با شرایط ایمنی و سلامت هماهنگ کنیم.
تاریخ و تمدن ایرانیان از روزگار هخامنشی زندگی را بر مدار جشن‌ و شادمانی جان بخشیده است و به تناسب، گاهی جشن‌ها که ماهانه است و گاهی فصلی و یلدا و نوروز جشن‌هایی است که خاطره آن برای یک سال باید باقی بماند.
جشن یلدا، جشن امید است در تاریک‌ترین و بلندترین شب سال.
یلدا کاهش تاریکی شب در برابر افزایش مستمر روز و روشنی است پس باید جشن بزرگداشت نور را باشکوه برگزار کنیم تا نسل‌های آینده نیز مهر و نور را به جشن بنشیند و آیندگان باور کنند تولد روشنی طولانی شده روز را باید گرفت.
جشن یلدا، پیام‌آور خنده و در کنار هم بودن و به یاد هم بودن است و داروی روزگار زخم خورده و غم زده است.
پس باید آن را پاس بداریم تا نسل‌های آینده ما نیز بر این باور برسند که تاریکی و تیرگی رفتنی است و سرما را باید شکست، باید از شب گذشت تا به صبح امید خورشید فردا برسیم.
جشن یلدا، فرهنگ چگونه ساختن دنیا و بازآفرینی کوچه پس کوچه‌های مردمانی است که راهی به امید و روشنی در تاریکی و سردی آفریده‌اند.
یلدا، هویت مردمانی است که از آغاز زمستان به استقبال بهار می‌روند.
هویت مردمانی که تسلیم سیاهی و سردی نشده و اراده خود را به جشن خورشید برده‌اند.
جشن یلدا، جشن پاسداشت خانواده است.
هویت مردمانی است که حتی اگر یک دقیقه هم فرصت و مهلتی بایدشان، آن لحظه را در کنار خانواده و در زیر سایه بزرگانشان به حرمت می‌گذرانند تا کینه و گله گی باقی نماند.
گفتنی‌ها به مهر و عشق گفته شود و شنیدنی‌ها از دوستی و محبت شنیده شود.
بالندگی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها در پاسداشت آیین‌های فرهنگی است و بی‌توجهی به آن حاصلی جز نابودی نخواهد داشت.
ما زنده‌ایم که آداب و رسومی را بیافرینیم تا عشق و عاطفه و امید باقی بماند.
امسال نمی‌توانیم در کنار هم باشیم، اما باید چراغ شب چله را روشن بداریم و در جمع‌های کوچک خود، مهربانی را، زیبایی را و شورآفرینی ایرانیان را گرم‌تر از همیشه برپا کنیم تا گرمای کانون خانواده در هجوم ویروس تاج نشان، جاودانگی و حیات کشورمان باشد.
انتهای پیام