روایت شب هایی که صبح نمی شد...

ایسنا/گیلان دوست دارم به تک تک افرادی که این روزها نسبت به کرونا بی خیال هستند از سختی شب هایی بگویم که برایم صبح نمی شد...
«حاج خانم» صدایش می کنند؛ بانویی که در آستانه دهه ششم زندگی است.
گفتم می خواهم از روزهایی که درگیر کرونا بود بشنوم.
گفت: خدا نصیب هیچکس نکند.
ایکاش مردم بیشتر رعایت می کردند و زنجیره انتقال قطع می شد، نه اینکه نزدیک به یک سال هنوز هم خانواده ها نگران بیماری و خدای نکرده از دست دادن عزیزانشان باشند.
قرار شد تماس بگیرم و زنگ زدم.
با مهربانی جوابم را داد و آنقدر شمرده و آرام آرام از خاطرات سخت آن روزها تعریف می کرد که غرق صدای مهربانش شدم، اصلا یادم نبود در مورد یک فاجعه می شنوم.
انگار کرونا را فراموش کرده بودم؛ همانطور که این روزها، روزهایی که چیزی به یک سالگی اش نمانده، ولی هر بار کرونا را فراموش کردیم و جدی نگرفتیم، آنقدر که این مهمان ناخوانده جا خوش کرده و گویی هوس سفر ندارد.
به خودم آمدم و دیدم حاج خانم قصه تلخ شب های پردری را می گوید که برایش صبح نمی شد.
نمی دانم چطور مبتلا شدم؟!
دوم اسفند بود، اعلام کردند یک جور مریضی مسری آمده و گفتند که باید بهداشت فردی را رعایت کنیم.
من هم به صورت جدی رعایت می‌کردم.
یک هفته بعد حس کردم سرما خوردم، همه بدنم درد می کرد، کوفتگی داشتم و روز به روز حالم بدتر می شد.
همه می گفتند سرما خوردی، حالم بهتر نشد که به ناچار رفتم دکتر، ولی هر دارویی که تجویز کردند حالم بهتر نمی شد، به ناچار پیش سه پزشک ویزیت شدم.
ولی انگار نه انگار...
تب و لرز داشتم.
تجربه تلخی که در کل سال های عمرم نداشتم.
حالم که بدتر شد به بیمارستان رازی رشت رفتم.
در اولین اقدام از ریه هایم عکس گرفتند و بلافاصله دستور بستری دادند، در کما بودم و اکسیژن خونم زیر ۳۰ بود و هیچ امیدی به زنده بودنم نداشتند.
معجزه شد.
۱۰ روز در بیمارستان بودم و پرستاری شدم.
به محض بستری شدن برایم ماسک اکسیژن وصل کردند.
دو شب اول بیمارستان هیچ چیزی از محیط اطرافم متوجه نمی شدم.
کادر درمان سنگ تمام گذاشت
اولین دوره ای بود که بیماران کرونایی در بیمارستان بستری می شدند.
در واقع با یک چیز ناشناخته روبرو بودیم، همه می‌ترسیدند و نمی دانستند چه می شود.
روزهایی بود که چند نفر از پرسنل بیمارستان رازی تازه فوت کرده بودند.
پرستارها و دکترها که بالای سرمان می آمدند با التماس می گفتند «شما را به خدا قسم رعایت کنید»، «به دوستان و آشناهایتان بگویید رعایت کنند»، «همکارانمان را از دست دادیم و استرس زیادی داریم و دو هفته است که به خانه نرفتیم»...
همه اینها در روحیه کادر درمان تاثیر گذاشته بود؛ البته ما بیماران هم در آن وضعیت درک درستی از اتفاقات پیرامونمان نداشتیم، ولی کادر درمان علیرغم همه سختی ها، به خوبی مراقب بیماران بودند.
آن موقع من حالت خواب و بیدار بودم.
در واقع بیشتر خواب بودم و اندکی هم که بیدار می شدم با بی حالی و رمقی که دیگر در جانم نمانده بود دور و اطراف را نگاه می‌کردم؛ هر چند همان چیزی را هم که می دیدم و درک می کردم مرا می‌ترساند؛ چراکه فقط بیمار و بدحال بود.
مدارا با کرونا بازی با سلامت یک جامعه است
حاج خانم که شکر خدا این روزها حالش خوب است می گوید: قدر سلامتی خود و اطرافیانتان را با جان و دل بدانید.
آن روزهای تلخ، سلامتی بزرگترین آرزویم بود.
مدام فکر می‌کردم چرا من؟
کجا بی دقتی کردم؟
چرا اینطور شد؟
و مدام با خودم می گفتم باید بیشتر رعایت می‌کردم و باورم نمی شد که مریض شدم.
حاج خانم گفت «همه دوست داریم سلامت باشیم و اگر کرونا را جدی نگیریم و این روزها قرنطینه و دستورالعمل های بهداشتی را رعایت نکنیم اولین کسی که ضربه می‌بیند خودمان هستیم.
اگر با کرونا مدارا کنیم و توصیه های بهداشتی را جدی نگیریم، در واقع با سلامت تک تک شهروندان در جامعه بازی کرده ایم».
بی تفاوتی زنجیره انتقال کرونا را طولانی کرده
وی با بیان اینکه بعد از بهبود از بیماری مشکل خاصی نداشته است، افزود: ۱۰ ماه از آن روزهای سخت گذشته.
روزهایی که تمام نمی شد و شب هایی که به صبح نمی رسید.
دوست دارم به تک تک افرادی که این روزها بیخیال کرونا هستند از سختی شب هایی بگویم که برایم صبح نمی شد...
حاج خانم ادامه می دهد «شاید اگر همه مردم این بیماری را جدی تر می پنداشتند و به توصیه های بهداشتی جدی تر عمل می کردیم، حضور این ویروس در جامعه اینقدر طولانی نمی شد و امروز شاهد ریشه کنی آن در جامعه بودیم.
بعد از آن اتفاق خیلی محتاط شده ام و بیشتر رعایت می‌کنم و توصیه من به مردم این است که در خانه بمانند و تا جایی که می‌توانند رعایت کنند».
این یکی از هزاران تجربه تلخ از اولین روزهای ورود مهمان ناخوانده بود، مهمانی که به هزار و یک دلیل در آستانه یک ساله شدنش هستیم و هنوز افتان و خیزان از کنار عواقب جبران ناپذیر کرونا می گذریم.
قطعا هیچ کس و هیچ چیز به اندازه خودمان با رعایت دستورالعمل های بهداشتی نمی تواند در شکست این ویروس و ریشه کنی آن نقش داشته باشد.
انتهای پیام