مرگ پایان می‌دهد یک روز این کابوس را
غم، اشک، دلتنگی و سخت‌تر از همه، تنهایی؛ آثار روزهای کرونایی.
ایسنا/زنجان غم، اشک، دلتنگی و سخت‌تر از همه، تنهایی؛ آثار روزهای کرونایی.
این روزها بسیاری از خانواده‌ها غم دارند، اشک می‌ریزند و دلتنگ مادران، پدران، برادران و خواهران خود هستند؛ ولی کسی نیست که به آن‌ها دلداری دهد؛ بگوید خدا صبرتان دهد؛ آن‌ها را در آغوش بگیرد و همپای‌شان گریه کند.
انگار این روزها اشک هم برای گوشه خلوت خانه‌ها در نظر گرفته شده است.
در اتاق تنها بدون آغوش گرم همدرد و همدلی.
کرونا، بیماری که باورش نداشتیم، او را به شوخی گرفتیم ولی این روزها او ما را جدی‌تر از همه چیز گرفته و داستان غم‌انگیزی برای این صفحه زندگی ما می‌نویسد.
داستانی که باز هم بسیاری گسیل شده‌ها به جاده‌های شمال، آن‌را باور نکرده‌اند.
آن‌هایی که برای باور این واقعیت باید سری به قبرستان‌های شهر بزنند.
فضایی که تنهایی و بی‌کسی را با عمق وجود می‌توان حس کرد.
این روزها در آرامستان‌های شهر، اشک‌ها شانه‌ای برای تسلی ندارند.
غم‌ها عمق‌شان به بلندای غم از دست دادن عزیز شده است.
مرگ حق است اما مرگ این‌چنینی و از سر بی‌مبالاتی، دردش بیشتر است.
این روزها بسیاری که عزیزشان را از دست داده‌اند به دنبال آن هستند که یک نفر باشد که دلتنگی‌های‌شان را از چشم‌های‌شان بخواند؛ یک نفر باشد که قطره نخست اشکش به پایین نخزیده، در آغوشت بگیرد؛ یک نفر باشد که سه نقطه پایان جمله‌هایت را بداند؛ یک نفر باید باشد که بلدت باشد، حتی بیشتر از خودت، یک نفر باید باشد که با بودنش، همه نبودن‌ها را جبران کند، اما این روزها کرونا این یک نفرها را از ما گرفته است.
ما انسان‌ها محشر را دور از خود می‌دیدیم.
جایی که بارها در قرآن به آن اشاره شده است اما باور دارید این روزها گوشه‌هایی از محشر را با چشمان خود میبینیم.
قرآن مجید، قیامت را «روز فرار» می‌داند، روزی که انسان از برادر و مادر، پدر و همسر و فرزندانش می‌گریزد و هر کس به کار خود مشغول است و به تعبیری، روز قطع پیوندها است که رابطه خویشاوندی گسسته می شود.
(آیات ۷ تا ۳۴ سوره عبس و ۱۰۱ سوره مومنون) و این روزها ما تجربیاتی از این دست را در حال تجربه کردن هستیم.
روزهایی که شاید عده‌ای هنوز به خاطر از دست ندادن عزیزان‌شان تجربه نکرده و آن را باور ندارند.
هنوز سفرهای‌مان به راه است.
دورهمی‌های‌مان پررنگ‌تر از قبل است ولی نمی‌دانیم در هر دقیقه چند نفر عزیز خود را از دست می‌دهد و شاید نفر بعدی ما باشیم.
همه می‌دانیم یکی از واقعیت‌های زندگی مرگ است.
مرگ پدیده‌ای است که روزی گریبانگیر هر انسانی می‌شود.
واقعا مرگ چیست؟
انسان‌ها هر ایده‌ای را که بلد هستند در پیش می‌گیرند تا از این کابوس شوم رهایی پیدا کنند.
هر ایده‌ای هر چقدر هم که عجیب و غریب باشد ارزش امتحان کردن را دارد.
اما این روزها انگار با نیشخندی به این موضوع در به در دنبال مرگ عزیزان‌مان هستیم با بی‌دقتی و بی‌مبالاتی‌های خود.
این یک واقعیت است که زندگی همه آدمیان روزی به پایان می رسد و هیچ‌کس نامتناهی نیست ولی خودخواسته بودن چیزی است که به هیچ‌وجه قابل قبول نیست پس سعی کنیم با رعایت موارد اعلام شده آغوش خود را برای مرگ عزیزان‌مان بسته نگه داریم تا این ویروس از میهمانی زمینی‌ها خسته شده و رخت خود را برای همیشه بر ببندد.
آن موقع است که درب همه منازل برای دوستان باز خواهد شد و آغوش برای در آغوش کشیدن عزیزان‌مان.
انتهای پیام
