شجریان چشم‌اندازی در مه بود

ایسنا | فرهنگی و هنری، استان‌ها | یکشنبه، 20 مهر 1399 - 13:34

شجریان خاطره‌ی جمعی ایرانیان بود. همه شجریان گوش می‌دادند: چه آن که آمر بود، چه آن که تفنگ‌ در دست داشت و چه آن که می‌گفت تفنگت را بر زمین بگذار. سلطنت‌طلب، دموکراسی‌خواه، اصلاح‌طلب و اصولگرا همه به این صدا گوش می‌دادند. این صدا همچون نخی بود که همه‌ی ایرانیان با هر گرایش سیاسی و باور قومی و مذهبی را زیر پرچم ایران، گرد هم می‌آورد.

جامعه،همبستگي،شجريان،كاركرد،وضعيت،دست،اميد،توليد،اجتماعي

ایسنا/بوشهر شجریان خاطره‌ی جمعی ایرانیان بود.
همه شجریان گوش می‌دادند: چه آن که آمر بود، چه آن که تفنگ‌ در دست داشت و چه آن که می‌گفت تفنگت را بر زمین بگذار.
سلطنت‌طلب، دموکراسی‌خواه، اصلاح‌طلب و اصولگرا همه به این صدا گوش می‌دادند.
این صدا همچون نخی بود که همه‌ی ایرانیان با هر گرایش سیاسی و باور قومی و مذهبی را زیر پرچم ایران، گرد هم می‌آورد.
شجریان در برهوت عوامل همبستگی، در کویر ذره ذره شدن (اتمیزاسیون) جامعه، تک‌درختی بود که مانده بود و همگان زیر سایه‌سارش به خنکای آمال و آرزوهای خود می‌اندیشیدند.
در وضعیت توتالیتاریسم، چسب روابط اجتماعی از بین می‌رود.
همه‌ی چسب‌های انسجام اجتماعی کارکرد خود را از دست می‌دهند و انسان گرگ انسان می‌شود.
در این تنهایی اتمیزه، نه فردیت وجود دارد و نه جامعه جامعه است.
هر کس به فکر خودش و امنیت خویش است.
جامعه‌ی مدنی در این وضعیت از بین رفته و ارزش‌های مدرن، برای ایجاد همبستگی، کارکرد خود را از دست می‌دهند.
ارزش‌های سنتی و گذشته‌ی کلاسیک هم دیگر، کارکرد همبستگی را ندارند.
در وضعیت توتالیتاریستی، تاریخ جدیدی تولید می‌شود و تاریخ قبل که عامل همبستگی بود تحریف شده و یا از بین می‌رود.
آنچه تولید می‌شود کارکرد تبعیت دارد و توده‌وار کردن جامعه از آن منتج می‌شود.
هر چیزی از ارزش‌های قبل کارکرد خود را از دست می‌دهد.
مراجع اجتماعی فاقد اعتبار می‌شوند و در محک آزمون اجتماع، بازنده می‌شوند.
در این شرایط، جامعه بی‌پناه‌تر می‌گردد؛ یا به سرسپردگی و تبعیت از وضعیت حاضر روی می‌آورد؛ یا منزوی می‌شود و یا جامعه‌ستیز می‌شود.
در وضعیت تمامیت‌خواهی هر چیز اصلی (روشنفکر، هنرمند، سیاستمدار، جامعه‌ی مدنی، کالاها و ...) از بین می‌رود و نسخه‌ی کیچ (بنجل و دست‌ِدوم) آن در جامعه تولید می‌شود.
تمامی این وضعیت‌ها جامعه را نومید و مستاصل می‌سازند.
تنها بارقه‌ی امید و روزنه‌ی همبستگی شخصیت‌هایی هستند که از دایره‌ی حقیقت محافظت می‌کنند.
این شخصیت‌های نادر، در این وضعیت‌ها، صدای جامعه می‌شوند؛ شمع امید در تاریکی می‌شوند و کماکان همچون نخی عامل اتصال و همبستگی اجتماع می‌گردند.
در فقدان آن‌ها، جامعه‌ی ذره‌ای‌ شده به هم پیوند می‌خورد.
سوگ سراسری، در واقع، نماد وجود جامعه می‌شود و مجدداً امید و غریزه زندگی خود را نمایان می‌سازند.
شجریان، همان‌طور که از اسمش پیداست، شجر بود.
همان تک‌درخت بود.
شجریان چشم‌اندازی در مه بود و ما به سمت اشاره‌ی او می‌رویم؛ به سمت جامعه شدن...
*حمید موذنی /نویسنده و روزنامه‌نگار
انتهای پیام