انتخاباتی که می‌تواند آمریکا را در هم بشکند/5
تحلیلگر یک نشریه آمریکایی در یادداشتی به بررسی حفره‌های قانونی و ترفندهای عدم پذیرش شکست در انتخابات از سوی رئیس جمهور آمریکا پرداخت.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، «بارتون گلمن» تحلیلگر نشریه «آتلانتیک» در یادداشتی مفصل هشدار داده است اگر نتایج شمارش آرای دو نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا نزدیک باشند، «دونالد ترامپ» رئیس جمهور فعلی آمریکا و نامزد جمهوری‌خواهان می‌تواند با ایجاد هرج‌ومرج، این نتایج را به‌نفع خود تمام کند.
در این صورت چه کسی می‌تواند جلوی او را بگیرد؟
بخش پنجم (آخر) از متن این یادداشت در ادامه آورده شده است.
بخش اول این یادداشت را در اینجا بخوانید.
بخش دوم این یادداشت را در اینجا بخوانید.
بخش سوم این یادداشت را در اینجا بخوانید.
بخش چهارم این یادداشت را در اینجا بخوانید.
گلمن می‌نویسد: «"ادوارد فولی" پژوهشگر و متخصص قوانین انتخاباتی در مقاله‌ای، مسیرهایی را مشخص می‌کند که نشان می‌دهد حتی اگر در یک ایالت، آرای الکترال مورد تشکیک قرار گیرند، درگیری دو حزب حتمی خواهد بود.
اگر دموکرات‌ها سنا را پس گرفته و اکثریت مجلس نمایندگان را نیز حفظ کنند، تمامی مسیرها به سمتی می‌روند که قانون شمارش آرای الکترال نهایتاً به ریاست‌جمهوری بایدن منتج شود.
اگر جمهوری‌خواهان سنا را حفظ کرده و به شکلی دور از انتظار، اکثریت مجلس نمایندگان را نیز کسب کنند، این قانون به نفع آن‌ها خواهد بود.اما اگر دودستگی در کنگره باقی بماند شرایطی به وجود خواهد آمد که در آن رسیدن به نتیجه‌ای قطعی محتمل نیست.
هر حزب می‌تواند قرائت خود را از قانون داشته باشد که طبق آن نامزد خود را برنده می‌داند و رأی گره‌گشایی صادر نخواهد شد.
چگونه ممکن است کنگره وارد بن‌بستی غیر قابل شکستن شود؟
در این حوزه، قانون همانند هزارتویی است که برای ترسیم آن در یک مقاله، بیش از حد پیچیده است».
وی می‌افزاید: «یک قرائت از قانون شمارش آرای الکترال این است که کنگره باید الکتورهایی که از سوی فرماندار دموکرات تعیین شده‌اند به رسمیت بشناسد، مگر اینکه مجلس نمایندگان و سنا طور دیگری تشخیص دهند.
مجلس نمایندگان طور دیگری تشخیص نخواهد داد و بایدن در پنسیلوانیا و کاخ سفید پیروز می‌شود.
اما پنس علیه آن موضع خواهد گرفت و قرائت دیگری را خواهد داشت که در آن، کنگره باید الکتورهای هردو رقیب را کنار بگذارد.
با رد صلاحیت الکتورهای پنسیلوانیا، ۵۱۸ رأی الکترال باقی می‌ماند.
اگر بایدن برتری اندکی در میان آن‌ها داشته باشد، پیروز خواهد بود زیرا طبق بند دوازدهم "بیشترین تعداد رأی" را دارد.
با این حال جمهوری‌خواهان خواهند گفت همین اصلاحیه دوازدهم "کسب اکثریت در میان تمام الکتورها" را طلب می‌کند و پنس حکم می‌کند که تعداد کلی آن‌ها ۵۳۸ نفر است و بایدن به حدنصاب ۲۷۰ نفر نرسیده است.
در اینجا بحث راه به جایی نبرده و تصمیم‌گیری به مجلسی سپرده می‌شود که در آن هر ایالت یک رأی خواهد داشت.
اگر همین ترکیب حزبی فعلی تا آن زمان حفظ شود، ۲۶ رأی از ۵۰ رأی به ترامپ خواهد رسید».
او در ادامه می‌نویسد: «پیش از اینکه پنس طبق حروف الفبا از پنسیلوانیا به رود آیلند برسد، نانسی پلوسی رئیس مجلس نمایندگان تمام سناتورها را از صحن مجلس بیرون می‌کند و از تکمیل شدن شمارش آراء در حضور نمایندگان که از شروط قانون است، جلوگیری می‌کند.
اگر تا روز تحلیف ریاست جمهوری شمارش آراء ناتمام مانده باشد، خود رئیس مجلس نمایندگان می‌تواند اعلام رئیس‌جمهوری کند.
پلوسی آماده خواهد شد تا ۲۰ ژانویه سوگند یاد کند، مگر اینکه پنس از موضع خود عقب‌نشینی کرده و بایدن را پیروز انتخابات بشناسد.
اما پنس کوتاه نخواهد آمد و سنا را دوباره در جایی گرد می‌آورد و جمهوری‌خواهان مجلس نمایندگان نیز حضور می‌یابند تا به شمارش آراء ادامه داده و ترامپ را به عنوان رئیس جمهور معرفی کنند.
حالا سه نفر مدعی ریاست جمهوری خواهند بود.
راه‌های دیگری نیز در این هزارتو وجود دارد که به بن‌بست می‌رسند.
اکنون بحران قانون اساسی به مرحله‌ای عمیق‌تر از آنچه سه هفته پیش بود می‌رسد.
زیرا قانون اساسی شور و مشورت با هیچ مقامی را ارائه نمی‌کند.
شاید دیوان عالی دست به مداخله بزند اما ممکن است از مواجه شدن با این سوال قانونی بنیادین اجتناب کند.
با گذشت ۶۴ روز از انتخابات، بلاتکلیفی همچنان برقرار است و تنها دو هفته تا روز تحلیف باقی مانده است».
گلمن می‌افزاید: «فولی که این تنش را پیش بینی کرده است می‌داند که راه حلی وجود ندارد و نمی‌تواند بگوید که چگونه باید با قوانین فعلی از آن خلاص شد.
در چنین شرایطی درخواست برای قانونی جدید، چیز زیادی نیست.
ترامپ کاخ سفید را تحت تصاحب دارد.
او تا چه میزان مرزها را جابه‌جا خواهد کرد تا موقعیت خود را حفظ کند؟
این سوالی است که رئیس جمهور از روزی که وارد دفترش شده با آن مواجه بوده است.
امید داشتم بتوانم با مطالعه مقالات منتشر شده در تابستان امسال، چشم‌اندازی را ترسیم کنم.
پروژه "یکپارچگی دوره انتقال قدرت"، انتخابات و رخدادهای بعد از آن را مدلسازی کرده‌اند تا نقاطی که در آن‌ها ممکن است همه‌چیز از هم فرو بپاشد را مشخص کنند.
آن‌ها نقاط زیادی را یافتند.
برخی از آن‌ها شامل رویارویی الکتورهای رقیب است که پیش‌تر مورد بحث قرار گرفت.
در یکی دیگر از نسخه‌های بررسی شده، بعد از آنکه ترامپ دستور می‌دهد گارد ملی شمارش آراء [برای مثال] در میشیگان را متوقف کنند و یکی از نگهبانان حامی ترامپ آرای پستی را از بین می‌برد، فرماندار دموکرات، الکتور تعیین می‌کند.
در سناریویی دیگر، "جان پودستا" مدیر کارزار هیلاری کیلینتون تیم بایدن را تا مرز جنگ داخلی به دنبال ترامپ می‌کشاند و سه ایالت دموکرات را تشویق به تجزیه‌طلبی می‌کند.
هنجارشکنی، هنجارشکنی می‌آورد.
این حرفی است که کلینتون شخصاً در مصاحبه‌ای در ماه آگوست (مرداد) بیان کرد».
او در ادامه می‌نویسد: «در مورد این رویه‌ها تحقیقات مهمی انجام شده که می‌توان به مقاله دست اول همکارم "دیوید فرام" اشاره کرد.
اما در پوشش او از چنین وقایعی، برخی مسائل از قلم افتاده‌اند.
هیچ کدام از این روایت‌ها به طور کامل توضیح نمی‌دهند که این رقابت چگونه پایان می‌گیرد.
من می‌خواستم بدانم چه کسی در نهایت در کاخ سفید سوگند خواهد خورد.
با "رزا بروکس" استاد دانشگاه جورج تاون تماس گرفتم و او هم پاسخی نداشت.
بروکس گفت: "در دو مورد از این سناریوها با تنگناهایی در قانون اساسی مواجه هستیم.
یکی اینکه چشم‌اندازی برای تصمیم‌گیری و ارائه راه حل قطعی وجود ندارد و دوم اینکه ممکن است با خشونت خیابانی مواجه شویم.
فکر می‌کنم در یکی از این دو مورد، ترامپ از "قانون شورش" استفاده کرده و ارتش را به خیابان‌ها می‌ریزد و بعد از پنج ساعت می‌گوییم بسیار خوب، تمام شد.
هنگامی که اوضاع از کنترل خارج شود دیگر سودی ندارد که ببینیم تا کجا پیش خواهد رفت.
هدف ما این بود که لحظه مداخله را شناسایی کنیم، لحظه‌ای را شناسایی کنیم که به عقب نگاه خواهیم کرد و خواهیم گفت چه چیزی اوضاع را عوض کرد؟
چه چیزی می‌توانست موجب شود اوضاع اینقدر بد نشود؟" در پروژه بروکس در این خصوص که چگونه وقتی درگیری آغاز می‌شود باید رئیس‌جمهور بی قانون را متوقف کرد، درسی آموخته نمی‌شود و حرکت دیگری برای جلوگیری از بروز فاجعه پیشنهاد نمی‌شود.
بورکس در این باره در ایمیلی به من گفت: "فرض من بر این است که می‌توان گفت در وضعیت ناشناخته‌ای قرار خواهیم داشت: دیگر هیچکس نمی‌تواند پیش‌بینی کند چه رخ خواهد داد"».
گلمن می‌افزاید: «نظامی سیاسی ممکن است به قدری قدرتمند نباشد که یکپارچگی خود را حفظ کند.
اشتباه است که مسلّم بدانیم هیأت‌های انتخاباتی و قانون‌گذاران ایالتی و کنگره می‌توانند خطوطی را ترسیم کنند که انتخاباتی مشروع و انتقال مسالمت‌آمیز قدرت را تضمین کند.
ممکن است لازم باشد راهی پیدا کنیم که بتوانیم این خطوط را خود ترسیم کنیم.
در فرصتی دیگر و زمانی که در آستانه نیستیم می‌توانیم اصلاحاتی را در نظر بگیریم.
اصلاحات کوچکی مانند پاک کردن بخش‌های نامفهوم قانون شمارش آرای الکترال و اصلاحات بزرگی مانند کنار گذاشتن کمیته الکترال و اصلاحاتی واضح مانند فراهم کردن پول لازم برای مقامات انتخاباتی تا بتوانند به‌منظور تسریع کار خود، یک سری اقداماتی در راستای ارتقای سیستم‌هایشان انجام دهند و از شمارش آرا در روز انتخابات اطمینان حاصل کنند.
در حال حاضر بهترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم دفاع تمام قد از دموکراسی است و می‌توان با رد این وسوسه شروع کرد که بخواهیم فکر کنیم این انتخابات به شکلی عادی برگزار خواهد شد.
احتمالاً چیزی فراتر از یک انتخابات عادی پیش رو خواهد بود و انتظار چیزی به غیر از این، واکنش‌های ما را کند خواهد کرد و ما را در این امید واهی خواهد برد که ترامپ در برابر مقاماتی که از روال عادی امور پیروی می‌کنند نرمش نشان خواهد داد».
در این یادداشت آمده است: «اگر جزو رأی‌دهندگان هستید به صورت حضوری رأی دهید زیرا در انتخابات مقدماتی امسال، حتی بدون فشار ترامپ، نیم میلیون رأی پستی باطل شده‌اند.
اگر احتمال ابتلایتان به کووید-۱۹ نسبتاً کم است برای کار در حوزه‌های رأی‌گیری داوطلب شوید.
اگر افرادی عقلانی اطراف خود می‌شناسید از طریق آن‌ها این حرف را نشر دهید که تغییر مداوم نتایج انتخابات تا پیش از اتمام شمارش کامل آراء امری طبیعی است.
اگر اخبار را پوشش می‌دهید به اقدامات فراتر از قانون اساسی اشاره کنید و خبرنگاران و کارکنان خود را در موقعیت رسیدگی به آن‌ها قرار دهید.
اگر مدیر انتخاباتی هستید برای احتمالاتی آماده شوید که هرگز پیش از آن تصورش را هم نمی‌کردید.
اگر شهردار هستید نحوه به کار گرفتن نیروهای پلیس برای مقابله با مداخله‌گران را در نظر داشته باشید.
اگر مأمور اجرای قانون هستید از آزادی شرکت در انتخابات حراست کنید.
اگر قانون‌گذار هستید از اظهارات ضد و نقیض فاصله بگیرید.
اگر در ایالتی کلیدی مقام قاضی را دارید دانش خود از قوانین انتخاباتی را تقویت کنید.
اگر در سلسله مراتب فرماندهی در ارتش هستید به خاطر داشته باشید که وظیفه شما سرپیچی از دستورات غیرقانونی است.
اگر کارمند دولت هستید بدانید که کشورتان بیش از هر زمانی نیاز دارد که کار صحیح را انجام دهید».
گلمن می‌نویسد: «تا زمانی که مردم آمریکا تا حدودی به دزدیده شدن انتخابات تن ندهند، این اتفاق نخواهد افتاد.
چیزی که بروکس پس از پایان یافتن پروژه‌اش به آن فکر می‌کرد، قدرت بالای اعتراضات مسالمت‌آمیز در سطح گسترده بود.
او می‌نویسد: "در هر دو طرف منازعه، بازیگرانی داریم که تلاش خواهند کرد حامیان خود را در ابعادی وسیع بسیج کنند و ما مکانیسم مناسبی نداشتیم که بررسی کنیم آیا این کار تفاوتی ایجاد خواهد کرد یا این تفاوت به چه صورت خواهد بود؟
این مسئله سوالات بزرگی را مطرح می‌کند مانند اینکه آیا اعتراضات گسترده چند هفته‌ای مانند یک انقلاب نارنجی امکان پذیر است؟
این کار چه اثری خواهد داشت؟" تنها یکبار در سال ۱۸۷۷ دوره انتقال قدرت، آمریکا را به مرز فروپاشی کشاند.
در حال حاضر نمی‌توانیم از آن مدلی برای خود استخراج کنیم.
سال ۱۸۷۶ در رقابت میان "ساموئل تیلدن" دموکرات و "روترفورد هایس" جمهوری‌خواه، چهار ایالت الکتورهای موازی خود از دو حزب را به کنگره فرستادند.
هنگامی که دادگاه ویژه به نفع الکتورهای هایس رأی داد، دموکرات‌ها مانورهایی پارلمانی را برای ممانعت از شمارش آرای الکترال در کنگره به راه انداختند.
نقشه آن‌ها این بود که مسئله را تا روز تحلیف کش دهند».
وی در پایان می‌افزاید: «تیلدن تا دو روز پیش از اتمام دوره ریاست جمهوری "یولایسیس سنت گرانت"، رئیس جمهور وقت از موضع خود کوتاه نیامد.
اعلام شکست او بر اساس توافق سیاهی برای خروج نیروهای فدرال از جنوب صورت گرفت که وظیفه آن‌ها حراست از حقوق سیاهان تازه آزاد شده بود.
اما این تنها انگیزه تیلدن نبود.
تهدید استفاده از ارتش هنوز کاملاً عملی نشده بود و گرانت گفته بود آماده اعلام حکومت نظامی در نیویورک است.
شهری که شایعه شده بود تیلدن قصد دارد در آن سوگند ریاست جمهوری یاد کند و تحلیف هایس را با ارتشی یکپارچه به تعویق اندازد.
این اتفاق تاریخی، سابقه‌ای نگران‌کننده برای سال ۲۰۲۱ به شمار می‌رود.
اگر نهادهای سیاسی به کرسی نشاندن رئیس‌جمهوری مشروع شکست بخورند و اگر ترامپ بن‌بست انتخاباتی را تا سال آینده میلادی ادامه دهد، نامزد هرج و مرج و فرمانده کل قوا همین یک نفر خواهد بود».
انتهای پیام/