استرس کروناویروس با تغییر عملکرد مغز همراه شده است
سوزان راسل، روانشناس مغز و عصب‌شناس دانشگاه سوینبرن که سلامت روان استرالیایی‌ها طی بحران کرونا را بررسی می‌کند، می‌گوید:" بیش از ۱۰۰ سال است که می‌دانیم استرس، اضطراب و افسردگی شناخت ما را دچار اختلال می‌کند."
ایسنا/خراسان رضوی سوزان راسل، روانشناس مغز و عصب‌شناس دانشگاه سوینبرن که سلامت روان استرالیایی‌ها طی بحران کرونا را بررسی می‌کند، می‌گوید:" بیش از ۱۰۰ سال است که می‌دانیم استرس، اضطراب و افسردگی شناخت ما را دچار اختلال می‌کند."
به گزارش ای بی سی نت، پروفسور راسل اظهار کرد: در حال حاضر، ملبورن تحت محدودیت‌های مرحله چهار قرار دارد و زمانی است که ما با موج دوم ویروس کرونا مبارزه می‌کنیم علت عملکرد بدتر ما در این دوران، تاثیرات طولانی‌مدت استرس بر شناخت است.
نکاتی پیرامون این موضوع مطرح‌شده که در ذیل ذکر می‌شود.
ازکارافتادن مهارت‌های اجرایی
پروفسور راسل گفت: وقتی دچار استرس و اضطراب طولانی‌مدت می‌شویم، به‌طورکلی به یک توانایی شناختی ابتدایی مبتلا می‌شویم.
همه کارهای روزمره‌ای که روزانه انجام می‌دهیم، به‌طور کامل خوب خواهد بود، زیرا این موارد ازنظر بیولوژیکی برای ما تنظیم‌شده است، اما به‌محض اینکه به انجام هر کاری که مستلزم برنامه‌ریزی در مرتبه‌ای بالاتر یا تفکری خارج از محدوده است، نیاز داشته باشیم، این کار دشوارتر خواهد بود، زیرا ما باید از لوب‌های پیشانی خود برای این نوع کارها استفاده کنیم.
لیلا لاندوفسکی، متخصص مغز و اعصاب از دانشگاه تاسمانی، می‌گوید: "ازنظر مهارت‌های عملکرد اجرایی، مغز در دسترسی به قشر جلوی پیشانی با مشکلات زیادی روبه‌رو است، این مسأله به‌ویژه هنگام تصمیم‌گیری، بسیار مهم است.این بدان معناست که ما در تصمیم‌گیری خوب و درک دیدگاه‌های دیگران مشکل‌داریم.
این موارد همچنین می‌توانند علت اینکه چرا ممکن است طی قرنطینه با خانواده خود بیشتر درگیر شویم را توضیح دهند.همچنین به‌طور واقعی بر هیپوکامپ که مرکز حافظه ماست و در درک زمان و فضا به ما کمک می‌کند، نیز تاثیر می‌گذارد."
پروفسور راسل خاطرنشان کرد: گروهی که برای آنان درک این مسائل دشوار است، افراد ۲۵ سال و کمتر هستند.
دلیل آن این است که مغز آنان هنوز بالغ نیست چون آخرین قسمت مغز، لوب‌های پیشانی در سنین ۱۸ تا ۲۴ سال کامل می‌شود.
وجود سطح بالاتری از فعالیت پایه در مغز
دکتر لاندوفسکی می‌گوید: تحت استرس مزمن بودن به این معنی است که مغز ما نیز به‌طور دائم مجبور است این استرس را پردازش کند، بنابراین سطح بالاتری از فعالیت پایه در جریان است.
در این زمان هورمون‌های استرس مانند کورتیزول به خون ما سرازیر می‌شود و به‌طور مستقیم بر سلول‌های مغز ما اثر می‌گذارد.
وقتی استرس شدید داشته باشیم، کورتیزول باعث از بین رفتن این سلول‌های مغزی می‌شود و از ساخت سلول‌های جدید مغز جلوگیری می‌کند.
به‌طورمعمول مغز تمام مدت سلول‌های جدید را در سطح پایین می‌سازد، اما سطح بالای کورتیزول این روند را متوقف می‌کند.
دکتر لاندوفسکی در ادامه گفت: "وقتی به‌طور دائم این سلول‌های مغزی جدید را نسازیم، ازنظر شناختی انعطاف‌پذیری کمتری داریم.
بنابراین کمتر قادر به سازگاری با شرایط جدید هستیم."
پروفسور راسل یادآوری کرد که ما به‌طورمعمول ظرفیت عصبی اضافی برای تفکر و برنامه‌ریزی و خلاقیت داریم، اما این چیزی نیست که اکنون تجربه می‌کنیم.
به عقیده وی یکی دیگر از ویژگی‌های انزوای اجتماعی این است که ما نسبت به هر نوع اطلاعات حسی ازجمله صداها، نور یا بو بسیار حساس می‌شویم زیرا چنین تحریکی را از موارد دیگری دریافت نمی‌کنیم.
این مورد توضیح این است که چرا چمن‌زن همسایه شما که پیش‌ازاین هرگز شما را ناراحت نکرده است، ناگهان شما را دیوانه می‌کند.
خواب بیشتر اما بدتر
نتایج تحقیقات نشان داده است که ما در زمان خانه نشینی بیشتر می‌خوابیم، اما لزوما خواب بهتری نداریم.
بسیاری از افراد همچنین گزارش کردند که رویاهای واضح و عاطفی بیشتری را تجربه می‌کنند.
این مورد موضوع تحقیق، جنیفر ویندت از دانشگاه موناش است.
وی در بخشی از یک پروژه تحقیقاتی چندملیتی خود به دنبال ارتباط بین همه‌گیری ویروس کرونا و رویاهای واضح است.
قرار است این مطالعه چندملیتی کشف کند که کووید-۱۹ چه تاثیری بر رویاهای ما می‌گذارد و آیا تغییرات در آگاهی درونی ما می‌تواند بر سلامت روان ما تاثیرگذارباشد یا خیر.
دکتر ویندت می‌گوید: "رویاها به‌عنوان منعکس‌کننده و ادامه‌دهنده نگرانی‌ها و تجربیات ما در بیداری شناخته می‌شوند."
خواب طولانی‌تر و خواب‌های عمیق ممکن است درواقع باهم مرتبط باشند.
به این دلیل که اگرچه رویاها در طول شب و در تمام مراحل خواب رخ می‌دهند، اما پرتکرارترین و واضح‌ترین و پیچیده‌ترین آن‌ها طی دوره‌های خواب REM (یک مرحله منحصربه‌فرد از خواب در پستانداران و پرندگان است که با حرکت سریع و تصادفی چشم، همراه با تون عضلانی کم در بدن و تمایل به خواب دیدن، مشخص می‌شود) هستند.
وی افزود: "به این معنی که ما طولانی‌ترین دوره‌های REM و شاید طولانی‌ترین و پیچیده‌ترین رویاها را قبل از بیدار شدن خواهیم داشت.
بیدار شدن بلافاصله بعد از خواب، احتمال یادآوری رویاها را بیشتر می‌کند.
پروفسور راسل گفت: رویاهای واضح ما می‌تواند به دلیل انواع هورمون‌ها و مواد شیمیایی باشد.
دکتر لاندوفسکی می‌گوید: "عملکرد محافظتی بدن به‌گونه‌ای است که اگر لازم است از شر آدرنالین و کورتیزول اضافی و غیره خلاص شویم، این کار را شب‌ها انجام می‌دهیم.
این بدان معناست که مغز در شب فعالیت بیشتری دارد و افراد نیز خواب خوبی ندارند، متاسفانه کیفیت پایین خواب یا بی‌خوابی بر مغز ما نیز تاثیر می‌گذارد."
یک‌شب نخوابیدن ۳۰ درصد اضطراب ما را بیشتر می‌کند و آمیگدالای (توده‌ای بادامی‌شکل از ماده خاکستری درون هر نیمکره مغزی) پردازش کننده احساسات تا ۶۰ درصد واکنش‌پذیرتر می‌شود.
وی بیان کرد: "وقتی خواب کافی نداشته باشیم، آمیگدالای ما به‌جای قشر جلوی پیشانی؛ بخشی از مغز که در تصمیم‌گیری دخیل است، به لوکوس سرولئوس( هسته‌هایی در پل مغز که در ایجاد واکنش تنیدگی و هراس دخالت دارد) متصل می‌شود.
بنابراین ما به‌احتمال‌زیاد بسیار حساس یا واکنشی خواهیم شد، یا فقط در پاسخ به امور، به‌جای بررسی در مورد آن‌ها، غریزی عمل خواهیم کرد.
خستگی همچنین می‌تواند بر هماهنگی ما تاثیرگذار باشد و ما را دست و پا چلفتی کند، زیرا بر مرکز تعادل مغز ما، مخچه اثر می‌گذارد."
کاهش ارزشمندی زندگی در دوران کنونی
پروفسور راسل می‌گوید: "به‌طورمعمول زندگی اجتماعی بسیار فعالی داریم، بسیار درگیر و نسلی پرمشغله هستیم.
بنابراین هرچه در زندگی روزمره خود تلاش می‌کنیم، منجر به پاداشی برای ما خواهد بود و درنتیجه باعث افزایش دوپامین می‌شود.
این بدان معناست که ما در زندگی روزمره خود میزان عادی دوپامین را دریافت نمی‌کنیم.
ما دوپامین را دوست داریم، دوپامین، نوعی ماده شیمیایی ارزشمند دوست‌داشتنی برای ماست اما در حال حاضر جز شکلات و نوشیدنی برای ما ارزشمند نیست و استفاده از این پاداش‌های مصنوعی باعث سقوط ما می‌شود."
راهکارهایی برای سالم نگه‌داشتن مغز
پروفسور راسل می‌گوید: مطمئن شوید که مقدار کافی ویتامین D و آفتاب دریافت می‌کنید و به‌قدر کافی ورزش می‌کنید، حتی اگر به سختی استفاده از ماسک در هنگام ورزش را تحمل‌کنید.
دکتر لاندوفسکی می‌گوید: اگر تنها زندگی می‌کنید، از طریق تماس تلفنی یا گفت وگوی ویدیویی با افراد در ارتباط باشید.
به این دلیل که در زمان ارسال پیام کوتاه به شخص دیگر، مسیر پاداش مغز فعال می‌شود، اما منجر به آزادسازی هورمون کاهنده استرس، اکسی توسین، در مغز نمی‌شود با این وجود یک تماس تلفنی هر دو کار را انجام می‌دهد.
وی تاکید کرد: "کنار گذاشتن رفتار ناسالم برای نتیجه گرفتن بهتر به مغز ما در طولانی‌مدت کمک می‌کند.
انتظار نداشته باشیم که وقتی از قرنطینه خارج شویم، به‌سرعت به حالت عادی برگردیم.
شواهد بیانگر این است که هرچه بیشتر دچار استرس شویم، به مدت‌زمان بیشتری برای بهبودی احتیاج داریم."
"اگر همه این کارهای خوب مانند ورزش و غیره را انجام دهیم، به حالت عادی بازخواهیم گشت، اما انتظار داریم هفته‌ها تا ماه‌ها طول بکشد.
بنابراین در اوضاع کنونی داشتن روشن‌بینی و دلسوزی نسبت به خود و اطرافیان مهم است.
شاید در حال حاضر در بهترین وضعیت خود نباشیم، اما این تنها روش بدن ما در تلاش برای کنار آمدن با شرایط است."
انتهای پیام
