قارچ‌های میکوریزی؛ عاملی در افزایش تولید محصولات کشاورزی

ایسنا/خراسان رضوی یکی از راهکارهای علمی ارائه شده برای افزایش رشد و کارایی گیاهان، استفاده از ریز جانداران هم‌زیست، به ویژه قارچ‌های میکروسکوپی منحصربه فردی به نام قارچ‌های میکوریزی در مجاورت سیستم ریشه‌ای گیاهان است.
کتاب "آشنایی با قارچ‌های میکوریزی و کاربرد آن‌ها در سیستم‌های مختلف" نوشته دکتر فرهاد رجالی است که توسط سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی منتشر شده است.
در این کتاب آمده است: "همزیستی میکوریزی یکی از شناخته شده‌ترین و درعین حال گسترده‌ترین و مهمترین رابطه همزیستی موجود در کره زمین است.
از آنجایی‌که اکثر گیاهان مورد استفاده در تغذیه انسان و تعلیف دام و طیور دارای همزیستی میکوریزی هستند، با انتخاب و به کارگیری بهترین ترکیب گیاه میزبان و قارچ همزیست می‌توان به نحو مؤثری از این همزیستی در افزایش تولید محصولات کشاورزی استفاده کرد.
همچنین با استفاده از این روش همزیستی می‌توان از طریق کاهش مصرف نهاده‌های شیمیایی از قبیل کودهای شیمیایی و سموم، سیستم کشت و کار سالم‌تر محیط زیستی عاری از آلودگی‌های جانبی داشت".
رجالی، درکتاب خود آورده است: "پروفسور فرانک در سال ۱۸۸۵ متعاقب شناسایی رابطه همزیستی میکوریزی را به دو گروه میکوریز خارجی و میکوریز داخلی تقسیم بندی کرد.
با آشنایی هرچه بیشتر ساختمان‌های موجود در این نوع همزیستی، دانشمندان در سال ۱۹۸۳ روابط همزیستی میکوریزی را به هفت نوع مختلف تقسیم بندی کردند."
در این کتاب به فوائد رابطه همزیستی میکوریزی از جمله افزایش جذب عناصر معدنی از جمله فسفر، نیتروژن، پتاسیم، روی، مس، آهن، منگنز، افزایش مقاومت گیاه میزبان به تنش خشکی، تأثیر بر هدایت روزنه‌ها و میزان تعرق، افزایش فتوسنتز گیاهان میکوریزی، تأثیر بر افزایش کارایی مصرف آب، تأثیر بر افزایش رشد و جذب عناصر معدنی غذایی گیاه میزبان، افزایش مقاومت گیاه به تنش شوری، افزایش مقاومت گیاه در برابر بیمارگرهای ریشه، حتی افزایش اسانس گیاهان داروئی و استفاده از قارچ‌های میکوریزی به منظور بکارگیری و اصلاح خاک‌های آلوده پرداخته شده است.
در این کتاب که به استفاده از قارچ‌های میکوریزی به عنوان جایگزین مناسبی برای کودهای فسفاته پرداخته شده، آمده است: "با توجه به اینکه گیاهان اولین تولیدکنندگان در هر اکوسیستمی هستند، بنابراین می‌توان نتیجه گیری کرد که تمامی موجودات زنده و تمامی اکوسیستم‌ها از باکتری‌ها گرفته تا انسان و از اراضی مرطوب تا صحراهای خشک به نوعی وابسته به روابط همزیستی میکوریزی هستند.
از آنجایی که قارچ‌های میکوریزی موجب افزایش توانایی گیاه میزبان در جذب فسفر و عناصر معدنی از خاک و به خصوص از منابع غیرقابل دسترس آن‌ها می‌شوند، بنابراین به این ریزجانداران مفید لفظ Biofertilizer (کود زیستی) اطلاق شده و عقیده بر این است که قارچ‌های میکوریزی می‌توانند جایگزین خوبی برای قسمتی از کودهای شیمیایی مصرف شده مخصوصاً کودهای فسفاته در اکوسیستم‌های مختلف باشند."
انتهای پیام