سختی‌هایی که به جان خریده می‌شود ...

ایسنا/خوزستان یک معلم عشایری در خوزستان معتقد است، استخدام سرباز معلم که نیرویی غیرمتخصص است، باعث ضربه دیدن آموزش دانش آموزان عشایری می شود.
به بهانه ۱۲ اردیبهشت، روز معلم به سراغ مسعود سعادتی، دانشجوی مقطع دکتری ادبیات فارسی و معلم یکی از مناطق صعب العبور عشایری شهرستان اندیکا رفتیم.
این معلم یکی از صدها معلم مناطق محروم خوزستان است و دو سالی می‌شود که در روستای محروم کنگرو از توابع اندیکا تدریس می‌کند.
تدریس در مناطق محروم به عشق کودکان
سعادتی در گفت و گو با ایسنا از انگیزه‌اش برای درس دادن در مناطق صعب العبور عشایری می‌گوید: من در مناطق عشایری درس خواندم، از سال ۸۷ تدریس در مناطق عشایری را شروع کردم و آشنایی کاملی با این مناطق دارم.
می‌توانستم در دانشگاه محل تحصیلم بمانم و یا انتقالی بگیرم و در شهر تدریس کنم اما اگر این کار را می‌کردم در اینصورت کار بزرگی برای دانش آموزان نکرده‌ام، چون دانش آموزان عشایری وضعیت خوبی ندارند اما دانش آموزان شهری امکانات کافی دارند.
اکثر والدین بچه های عشایری سواد ندارند و کسی نیست تا به دانش آموز کمک کند.
وی ادامه داد: دانش آموزان در این مناطق وضعیت خوبی ندارند، متاسفانه چندسالی می‌شود که آموزش و پرورش نیروی سرباز معلم می‌گیرد که رشته‌های درسی آن‌ها هیچ ارتباطی با کار تدریس ندارد.
به همین دلیل تصمیم گرفتم در مناطق عشایری بمانم.
این معلم درباره مسافت طولانی که هر بار باید طی کند تا به مدرسه برسد، می‌گوید: محل زندگی‌ام در ایذه است.
از محل زندگی تا محل کارم حدود یک ساعت و نیم را باید با خودرو و حدود ۲۰ دقیقه مسیر را باید با قایق طی کنم و پس از آن یک ساعت و نیم باید پیاده روی کنم تا به روستا کنگرو برسم.
هزینه رفت و برگشت با قایق روزانه ۲۴۰ هزار تومان است و چون هزینه‌ها سرسام آور است، هر با که به روستا می آیم، یک یا دو هفته باید در روستای محل تدریس بمانم.
درآمد معلمان عشایری هم با معلمان مناطق شهری تفاوت چندانی ندارد.
مدرسه‌ای که وجود خارجی ندارد
این معلم عشایری با بیان اینکه در مدرسه روستای کنگرو ۱۲ دانش آموز تحصیل می‌کنند، گفت: در روستای کنگرو هیچ مدرسه‌ای وجود ندارد، سال‌ها قبل یک مدرسه که از سنگ و چوب ساخته شده بود، وجود داشت اما تخریب شد و پس از تخریب مدرسه، دانش آموزان هیچ سرپناهی نداشتند.
کلاس‌های ما در فضای باز تشکیل می‌شد و روزهای سرد زمستان آتش روشن می‌کردیم تا بتوانیم سرمای زمستان را تحمل کنیم و در صورتیکه باران می‌بارید درس را تعطیل می‌کردیم.
البته کمی پیش از شیوع کرونا و بعد از منتشر شدن یک خبر درباره این روستا، تنها هلال احمر یک چادر به عنوان مدرسه برای ما ارسال کرد که با توجه به تعطیلی مدارس هنوز دانش آموزان استفاده‌ای از آن نکرده‌اند.
عبور از رودخانه برای رسیدن به مدرسه با یک سیم!
سعادتی ادامه داد: برخی از دانش آموزان برای درس خواندن از روستای دیگری می‌آیند، میان این دو روستا یک رودخانه می‌گذرد و با توجه به اینکه هیچ پلی برای عبور از این رودخانه وجود ندارد، دانش آموزان مجبور هستند با استفاده از یک سیم بکسل از رودخانه بگذرند.
یکی از دانش آموزانی که روزانه از این مسیر عبور می‌کند تنها ۸ سال دارد که با توجه به سن کمی که دارد هر روز با کمک مادرش به مدرسه می‌آید.
وقتی باران می‌بارد تا چند روز کسی نمی‌تواند از این مسیر عبور کند و درس برخی از دانش آموزان تعطیل می‌شود.
روستا نه جاده دارد، نه برق و نه خانه بهداشت!
این معلم عشایری با بیان اینکه اهالی روستای کنگرو عمدتا دامدار هستند، گفت: روستای کنگرو از جاده، آب، برق و اینترنت محروم است و خانه بهداشت هم ندارد.
اگر از اهالی روستا کسی بیمار شود هیچ کس وجود ندارد که بتواند رسیدگی کند.
مدتی پیش کودکی ۸ ماهه نیمه شب دچار عقرب گزیدگی شد و با زحمت فراوانی او را به درمانگاه رساندند.
استفاده از سرباز معلم، ضربه زدن به آموزش دانش آموزان عشایری
وی در پایان گفت: امیدوارم آموزش و پرورش خوزستان سعی کند تا مشکلات دانش آموزان مناطق عشایری را برطرف کند.
با استخدام سرباز معلم که نیروی غیرمتخصص است، دانش آموزان عشایری ضربه می بینند.
همچنین اگر اداره راه و شهرسازی برای روستاهای صعب العبور جاده احداث کند، به تبع مردم این مناطق از محرومیت خارج می‌شوند.
امیدوارم این محرومیت ها بیش از این ادامه نداشته باشد.
انتهای پیام