گزارش مردمی؛ وقتی "نداری" قرنطینه را شکست می‌دهد/ در خانه ماندن فکری آرام و رفاهی نسبی درآمدی مناسب می‌خواهد
بسیاری از مردمی که این روزها مسئولان به آنان توصیه به ماندن در خانه می‌کنند بالاجبار و به‌ناچار مجبور به شکستن قرنطینه به امید درآمد برای خانواده هستند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، در روزهای تلخ کرونایی خبر دورقمی شدن آمار رسمی متوفیان بر اثر ابتلا به کرونا، تا حدی می‌تواند نویدبخش پشت سر گذاشتن بحران باشد، اما عدم رعایت قرنطینه از ابتدای هفته گذشته و شلوغی‌های شهر، نگرانی زیادی را برای آغاز موج دیگری از شیوع کروناویروس به وجود آورده است، به‌ویژه ترددهای زیاد در سطح شهر با کمترین میزان توجه به رعایت پروتکل‌های بهداشتی، بر نگرانی بیشتر دامن می‌زند، متأسفانه یکی از علل مهم از نماندن در خانه تلاش برای کسب معاش است، دغدغه‌ای که آرامش فکری را می‌گیرد و سبب شده تا سلامت در اولویت اول زندگی نباشد.
افزایش ترددها که به گفته خود مسئولان بیش از 75 درصد آن برای تأمین معاش و مایحتاج زندگی است، می‌تواند خبر از موج دوم بیماری در روزهای آینده بدهد و مسئولان از همین حالا باید در کنار طرح‌هایی که برای جلوگیری از اجتماعات و فاصله‌گذاری اجتماعی دارند، برای تأمین معیشت اقشار ضعیف نیز فکری کنند.
اقشار ضعیف نان ندارند
ابراهیمی یکی از کارگران ساختمانی قم در این زمینه می‌گوید: چند روز قبل برای ساخت‌وساز و بنایی یک خانه با من تماس گرفتند و من با ماسک و دستکش در محل کارم آمدم، اما نمی‌توان با سختی کار، دائم مراقب بود که در معرض آلودگی قرار نگیریم، ولی خودمان را به خدا سپرده‌ایم و چاره‌ای جز کار نداریم، خیلی از کارگران ساختمانی این روزها بیکار هستند و در برخی از میدان‌ها و خیابان‌ها منتظرند تا هزینه زندگی را تأمین کنند.
وی ادامه داد: قرنطینه و در خانه ماندن، فکری آرام و رفاهی نسبی، درآمدی مناسب و ثابت می‌خواهد که قشر کارگر و ضعیف هیچ‌کدام از آن را ندارد و نمی‌تواند در خانه بماند، برخی از دوستان من قبل از این بیماری مشغول به کار بودند و در زمستان دست‌فروشی می‌کردند، اما در این شرایط هیچ راهی برای کسب درآمد ندارند.
بسیاری از اقشار اختیاری برای در خانه ماندن ندارند
خانم رحمانی یکی دیگر از شهروندان در مورد مشکلات اقتصادی در این ایام می‌گوید: با داشتن سه فرزند که همگی دانشجو دانش‌آموز هستند و هزینه‌های زندگی را افزایش می‌دهند، ماندن در خانه معنا ندارد، من پرسنل یکی از مراکز درمانی بوده و در این ایام باید در ساعات اداری در محل کارم باشم و همسرم نیز نیرویی اجرایی و اداری بوده و تعطیلی ندارد.
وی گفت: اینکه باید در خانه بمانیم تا مانع از شیوع این ویروس خطرناک شویم امری ضروری است و کسی نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد، اما باید واقعیت را پذیرفت که برخی از اقشار، اختیاری برای در خانه ماندن ندارند و تصمیم نهایی را کارفرمایان آن‌ها می‌گیرند و یا شغلی خدماتی دارند و نمی‌توانند آن را رها کنند و خانه‌نشین شوند.
این شهروند عنوان کرد: باید مسئولان، دغدغه‌های مردم را کم کنند، برخی از مشاغل خواه‌ناخواه تعطیل شد و افراد زیادی ناخواسته خانه‌نشین شدند.
باید برای آن‌ها فکری کرد، عده‌ای هم کارگر هستند که به امید شغلی اول صبح از خانه خارج می‌شود و چه‌بسا هیچ‌گونه تجهیزاتی هم برای در امان ماندن از این ویروس ندارند.
بیمه بیکاری مشکلی پای‌کار کارگران
مجید یکی از کارگران بیکار نانوایی نیز با اشاره به برخی از مشکلات خود می‌گوید: من بیش از 25 سال کار کرده‌ام و فقط سه سال تا بازنشستگی فاصله دارم، دو سال قبل صاحب نانوایی که مشغول به کار بودم، تعدیل نیرو کرد وقتی برای بیمه بیکاری مراجعه کردم متوجه شدم کارفرما بیمه دو ماه آخر من را پرداخت نکرده است و به همین دلیل بیمه بیکاری به من تعلق نگرفت.
وی در ادامه گفت: در این دو سال مشکلات زیادی داشتم و هیچ نانوایی حاضر به استخدام نیرویی که سه سال دیگر بازنشسته می‌شود نبود و در این دو سال نیز یک ریال پول برای پرداخت بیمه‌ام نداشتم، سال قبل در بهمن‌ماه قرار شد در جایی مشغول به کار شوم که با آمدن کرونا دوباره کار خود را از دست دادم، در این مدت با کارگری چند ساعته و روزمزدی، شب و روز را می‌گذرانم اما کارگری با شرایط من واقعاً چیزی برای از دست دادن ندارد و من با مشکلاتی که در مدت دو سال در فروپاشی زندگی‌ام دیده‌ام، روزهایی بدتر از ترس کرونا را تجربه کرده‌ام.
مشکلات بی‌شمار کارگران فصلی
محمدی فروشنده لبنیات نیز در این گفت‌وگو عنوان کرد: در این روزها خیلی از میدان‌های شهر تجمع کارگران را می‌توان دید، آن‌ها با اینکه می‌دانند با شیوع بیماری، کار زیادی وجود ندارد و احتمال کمی دارد تا یک نفر برای چند ساعت کار، یک یا چند نیرو را با خود ببرد اما چاره‌ای جز ایستادن و صبر کردن ندارند.
وی گفت: مدتی قبل فرد خیری در یکی از این میادین به 12 نفر کارگری که ایستاده بودند، سبد کالا داد، اما تعداد این کارگران بیکار زیاد است و نمی‌توان معیشت همه آن‌ها را تأمین کرد و باید فکری اساسی کرد تا جریان زندگی دوباره عادی شود و مشکلات اقتصادی این‌قدر بر سر اقشار ضعیف، آوار نشود.
یوسفی یکی از همین کارگرهای منتظر در شهر است و می‌گوید به خدا ما متکدی نیستیم و دوست داریم نان بازوی خودمان را بخوریم، اینکه گاهی افراد خیری هستند که دست ما را می‌گیرند، دستشان را می‌بوسیم اما کاش برای کار ثابت و درآمد مناسب ما هم‌فکری شود تا شرمنده خانواده نباشیم، مردی که دستش خالی است نمی‌تواند در خانه بماند و برای حفظ سلامتی‌اش به خیابان نیاید.
وی بیان کرد: من به غیر از یارانه‌ام هیچ پولی در مدت یک سال گذشته به حسابم نیامده و اگر روزی هم کاری ساعتی برای ما پیدا شد مزد خود را دستی گرفته‌ایم، اما در طرح معیشتی کرونایی شامل یارانه‌ای نشدیم، اگر امثال ما ملک و ثروت و زمین و پول پس‌اندازی دارند و خودشان خبر ندارند،خوب مسئولان به ما هم بگویند، وگرنه شفاف‌سازی کنند تا بدانیم چه وضعیتی داشته‌ایم که مشمول این یارانه هم نبودیم؟
محمدمهدی نیز که خود را دانش‌آموز کلاس هفتم معرفی می‌کند دراین‌باره می‌گوید: من مجبورم برای منزل خرید کنم، خیلی وقت‌ها هم ماسک ندارم و با دوچرخه رفت‌وآمد می‌کنم، گاهی هم حوصله‌مان سر می‌رود با دوستانمان می‌رویم فضای سبز، واقعاً نمی‌شود صبح تا شب در خانه بمانم، مادرم خرید خانه را به من سپرده است، من فقط دو هفته در خانه ماندم، بعد دیگر نشد.
گزارش: حمیده زند
انتهای پیام/457
