«کنگان» یا «منگان»؟

ایسنا/بوشهر استان بوشهر در شمال خلیج فارس به فرهنگ و تاریخ و مردم نجیب و بی نظیرش معروف است.
جنوبی های خونگرم و متواضعی که در سکوت و اوج نجابت، سربلند و نام آور و مولّد زندگی می کنند.
دارایی و عشق زندگی‌ بوشهر و بوشهری با همه ثروت‌های شگفت انگیز و بی انتهای طبیعی و مصنوعی این سرزمین‌، دل به دریا زدن است.
دریادلانی که همیشه ی تاریخ اهل کمک به همدیگر و یاری رساندن به تمام کشور بوده اند و در عرصه حفاظت و صیانت از خاک وطن جان دادند امّا تن به سلطه اجنبی ندادند.
وجود سواحل بی نظیر و مرزهای آبی پهناور با خلیج فارس، پایتخت انرژی ایران و بزرگترین منبع مستقل گازی جهان و همچنین موقعیت استراتژیک استان بوشهر در میان همسایگانش در خلیج فارس کافی است تا حسرت داشتن یک متر از خاک این خطه را به دل استعمارگران دنیا بگذارد اما اینجا بوشهر است، به معنای نجات دهنده و اهالی آن مردمانی هستند به ساحت رئیس علی دلواری؛ دلیر، وطن پرست، مهربان، بخشنده و خونگرم؛ مردمی که با نداری‌ها می‌سازند و از دارایی هایشان می گذرند تا ایران دارا و قدرتمند باشد!
بندر "کنگان" در جنوب استان جنوبی بوشهر با صیادی و تجارت خارجی و نفت و گردشگری و طبیعت و تولید و تاریخ و کشاورزی و ماهیگیری و بازرگانی و...
همچون نگین ارزشمندی می درخشد.
هنگامی هم که عبدالناصر همّتی، رییس کل بانک مرکزی بندر کهن تاریخی کنگان از بنادر بزرگ جنوب کشور با آن جغرافیا و تاریخ و قدمت و حیات سیاسی و اجتماعی و تجاری و اقتصادی خاص را مَنگان می خواند باز هم موج ناراحتی و دلگیری بوشهری ها ختم می شود به چند اعتراض زیرزبانی و چند پست و یادداشت و مقاله و گلایه هایی که شاید به گوش هیچکسی هم نرسد و اینگونه همیشه حق مردمان و منطقه محروم جنوب کشور نادیده گرفته شده است.
رئیس بانک مرکزی با انتقاد از پرداخت نکردن پول های ایران توسط مقامات کره ای، انتقاداتی را به ستاد مبارزه با قاچاق و همچنین لزوم توجه به اقتصاد مقاومتی و تولید ملی مطرح کرده و ضمن انتقاد به واردات کالاها از طریق بنادر جنوب کشور، با حالت خاصی بندر کنگانِ عزیز را "کنگان مَنگان" خوانده و با تشریح شرایط واردات کالا و فروش آن و پدیده ای که ته لنجی خوانده می شود و معیشت مرزنشینان و دریانشینان را تامین می کند از این وضعیت گلایه کرده است.
مشکلات و دشواری های تحریم و خلاهای اقتصادی کشور و همچنین تمام مسائل اقتصادی و کمبودها بر هیچکسی پوشیده نیست اما آیا چاره کار کوچک شمردن یک شهر بندری آن هم در مقیاس کنگان است؟
معیشت مردم جنوب به لنج و ته لنجی و دریا متصل است و این نمی تواند دلیلی برای کوچک شمردن این مردم باشد بلکه باید دلیلی برای توجه بیشتر به این مناطق و بنادر باشد، برای فکر کردن به اینکه چرا استان ثروتمند بوشهر با آن پیشینه، امروز اینگونه رنجور و محروم مانده و تبدیل به صندوقچه کهنه و رنگ و رو رفته ای برای ذخیره ارزی کشور شده است.
شایسته نیست نام بندر کنگان که امروز محل اجرای بخش عظیمی از پروژه‌های پالایشگاهی پارس جنوبی است، با داشتن بندر باستانی سیراف و همچنین یکی از بزرگترین کارخانه های سیمان ایران که بسیاری از تولیدات آن از طریق اسکله اختصاصی به کشورهای حوزه خلیج فارس صادر می شود، اینگونه خوانده شود.
اقتصاد کشور به این استان ساحلی با بنادر مهمی از جمله گناوه، دیلم، کنگان و عسلویه و دارا بودن چندین اسکله تجاری و صنایع آن چشم دارد و به دریا، منابع معدنی، کشاورزی و صیادی و صنعت چشم دارد، و با وجود اینکه درصد بالایی از گاز موردنیاز ایران از بوشهر تأمین می‌شود و این همه نعمت و ثروت خدادادی دارد، اما جوانانش هنوز درگیر معضل بیکاری هستند.
حتی اگر بوشهری‌ها این همه منابع معدنی و پارس جنوبی و پالایشگاه و صنعت هم نداشتند همان دریا و توسعه گردشگری کافی ست تا از این استان کشوری بسازند که چشمِ دنیا شود، اما تاکنون همّت و حمایتی نبوده است.
متأسفانه با وجود سواحل و فرصت های بی نظیر در استان بوشهر، سرمایه‌گذاری چندانی در حوزه گردشگری دریایی انجام نشده و حتی تعداد هتل‌ها و اماکن اقامتی موردنیاز جذب گردشگر و سایر زیرساخت‌های توسعه ای در صنعت گردشگری هنوز کم است.
در هر حال تا بوشهر همچون همسایگان مرزی اش توسعه پیدا کند و زیرساختهای لازم شهری و رفاهی به عنوان الزامات توسعه پایدار را به دست بیاورد راه طولانی و سختی در پیش دارد؛ اما باید دید در این راه مسئولان کشوری و استانی چقدر دل به دل این مردم می‌دهند تا از بوشهر استانی بسازند، آباد و با استانداردهای روز دنیا همراه با مردمی در رفاه و آسایش و نه محروم و رنجور و مهجور...
انتهای پیام