«جهش تولید» چگونه ممکن می‌شود؟
ابوتراب امینی، پژوهشگر حوزه مدیریت فناوری در یادداشتی که آن را در اختیار ایسنا قرار داده، می‌نویسد: چند خبر را با هم مرور کنیم: خبر راهزنی‌های دولتی را شنیده‌اید قاعدتاً ایتالیا و تونس و چک؛ رئیس کل گمرک ایران گفت: در ۱۱ ماهه سال ۹۸ معادل ۳۹ میلیارد دلار صادرات و ۴۰ میلیارد دلار واردات به ثبت رسیده است؛ قیمت نفت را هم که خبر دارید چقدر سقوط کرده است؛ به واسطه تحریم‌ها فروش نفت به ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار بشکه در روز رسیده است.
ایسنا/قزوین ابوتراب امینی، پژوهشگر حوزه مدیریت فناوری در یادداشتی که آن را در اختیار ایسنا قرار داده، می‌نویسد: چند خبر را با هم مرور کنیم: خبر راهزنی‌های دولتی را شنیده‌اید قاعدتاً ایتالیا و تونس و چک؛ رئیس کل گمرک ایران گفت: در ۱۱ ماهه سال ۹۸ معادل ۳۹ میلیارد دلار صادرات و ۴۰ میلیارد دلار واردات به ثبت رسیده است؛ قیمت نفت را هم که خبر دارید چقدر سقوط کرده است؛ به واسطه تحریم‌ها فروش نفت به ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار بشکه در روز رسیده است.
همه این خبرها یعنی سخت‌تر شدن صادرات و البته واردات و اینکه باید خیلی بیشتر از قبل به تأمین نیازها از داخل کشور توجه کرد.
حال سوال اینجاست که آیا این امر شدنی است یا خیر؟
با توجه به آنچه به آن اشاره شد امسال صرف نظر از اینکه اساساً واردات با موانع بیشتری مواجه خواهد بود و قاعدتاً فایده و هزینه آن تغییرات جدی خواهد کرد؛ دولت نیز تا حد ممکن جلوی واردات را خواهد گرفت چون اساساً باید منابع محدود ارزی را مدیریت کند.
بنابراین نیاز کشور به انواع محصولات بیش از گذشته خواهد بود یعنی این بازار بزرگ ۸۰ میلیونی نیازهایی بیش از سال گذشته به تولیدات داخلی خواهد داشت.
تولید در هر زمینه از کشاورزی و دامداری بگیرید تا محصولات دانش‌بنیان، بنابراین بازار مناسبی در سال جاری برای محصولات داخلی خواهیم داشت.
اما لازمه افزایش ظرفیت تولید چیست؟
پیشنهاد نگارنده تقویت و سرمایه‌گذاری در کسب‌وکارهایی است که دو سه سالی است فعالیت خود را شروع کرده‌اند و بازاری نسبی دارند و الان قرار نیست آزمون و خطا کنند بلکه صرفاً باید مقیاس تولید را بالا ببرند.
به عنوان مثال چوپانی که ۱۰۰ گوسفند دارد را در نظر بگیرید، بین ۱۰۰ و ۱۳۰ گوسفند شاید خیلی فرقی در اصل کار او ایجاد نشود و فقط با افزایش تعداد گوسفندان هزینه‌های سربار او کاهش پیدا می‌کند و در نتیجه سودش افزایش می‌یابد و علاوه بر آن ۳۰% افزایش تولید دارد.
سرمایه‌گذاران باید وارد سرمایه‌گذاری شوند با چند قید: ۱- انتظار سود بالا نداشته باشند که البته اساساً بعید به نظر می‌رسد در جای دیگری سودهای ویژه‌تری برداشت کنند.
(البته سودهای حلال و سازنده) ۲- ریسک پذیر باشند و با مدل شبه ربای بانکی وارد تعامل با تولید کننده نشوند.
شاید اینجا هم باید با روحیه جهادی وارد این کار شد نه با حساب و کتاب مادی صرف.
نکته بسیار مهمی که باید به آن توجه کرد این است که وقتی از ریسک صحبت می‌کنیم به هیچ وجه منظور از بین بردن سرمایه نیست چرا که این موضوع یعنی وسط جنگ مهمات خود را بر باد بدهیم.
شرکت‌های دانش‌بنیان نیز باید حصارهای خود را شکسته و غیر از تولید محصولات پیچیده، هر کاری که می‌توانند برای رفع نیازهای روز بازار و صنایع انجام دهند و البته این را هم بدانند که امسال موانع کمتری برای پذیرش فناوری‌هایشان هست چرا که واردات به لطف تحریم‌ها و شرایط کرونایی بین‌المللی خیلی سخت‌تر شده است.
کار دیگری که این شرکت‌ها می‌توانند انجام دهند تمرکز بر تعمیر محصولات فناورانه وارداتی است که دیگر پشتیبانی نمی‌شود و البته هزینه‌های گزافی هم بابت آن‌ها انجام شده است.
دستگاه‌های متولی نیز باید در صدور مجوزها و بررسی محصولات و تکنولوژی‌ها خیلی سریعتر و چابک‌تر عمل کنند.
آنچه باید این اجزا موجود را به هم پیوند دهد مجموعه‌هایی هستند که باید نقش تسهیلگری را ایفا و ارتباط این اجزا را به هم بیشتر کنند.
از وزارت صمت، پارک‌های علم و فناوری، جهاد کشاورزی، جهاد دانشگاهی و کمیته امداد تا اتاق بازرگانی و بنگاه‌های خصوصی مشاوره مدیریت.
طبیعی است در سالی که تحلیل‌گران صفر شدن رشد اقتصادی دنیا را پیش‌بینی می‌کنند اگر اقتصادی بتواند ولو ۱۰% بزرگ‌تر شود یعنی جهش کرده است.
انتهای پیام