آرامش زندگی در دستگیری از نیازمندان است/ کرونا مانع خیرین نشد

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها - فاطمه محمدی: کرونا که آمد ضربه اقتصادی سنگینی به برخی از هم‌وطنانمان زد، چه چک‌هایی که برگشت نخورد و چه افراد با آبرویی که محتاج نشدند، برخی از نان خوردن افتادند و بسیاری ضربه روحی خوردند.
هر روز که تعطیل شد به همان میزان بر تعداد نیازمندان افزود و این بمب کرونایی بیش از همه زندگی بسیاری از کارگران روزمزد و اقشار آسیب‌پذیر را دچار مشکل کرد تا جایی که آثار مخرب آن بر زندگی بسیاری سایه انداخت.
اجازه ندهیم این ویروس منحوس آبروی همنوعانمان را به بازی بگیرد و آنان را به خاک سیاه بنشاند؛ با همدلی و کمک مردم و مسئولان می‌توان این وضعیت را بهبود بخشید.
برای شناسایی و معرفی افراد خیر و اطلاع از اقدامات آنان این بار به سراغ فردی می‌روم که هر کس به مسجد «عبداللهی» معروف به مسجد مرحوم آیت الله احمدی میانجی رفته باشد، صدایش را شنیده است؛ بازاری‌هایی که بخواهند پولی را برای کار خیر بدهند پیش وی می‌روند.
سال‌هاست مشغول این کار است؛ پسر راه پدر را ادامه می‌دهد؛ در تمام طول سال کمک‌های مردمی را جمع‌آوری می‌کند و به دست نیازمندان می‌رساند.
به سختی راضی به صحبت می‌شود؛ می‌گوید: ارزش کار خیر به پنهانی بودن آن است؛ می‌پرسی کمک‌های امسال چقدر بوده؟
می‌گوید: نمی‌توانم بگویم، کار از نظر معنوی خراب می‌شود.
از وی می‌خواهم آمار بدهد؛ می‌گوید: اگر بنا بود آمار دهیم می‌شدیم همانند برخی نهادها؛ در کار خیر بنا بر خودستایی نیست؛ اثر کار خیر از بین می‌رود؛ اگر کار فقط برای خدا باشد اثربخش است؛ اگر ظاهرسازی شود دیگر سودی ندارد؛ می‌شود تلاش بیهوده.
می‌گویم با وضعیت کرونایی که کشور درگیر آن شده، یک سری از کسبه شغلشان را از دست داده‌اند، برخی به نان شب محتاج شدند، برای ترغیب مردم بگویید و به نحوی که مثلاً نمی‌دانم، می‌گویم شما که پول‌ها را از دیگران می‌گیرید و خودتان واسط خیر هستید، پس از فعالیت‌هایتان بگویید؛ به آرامی می‌گوید و به شرطی راضی به گفت‌وگو می‌شود که اسمی از وی برده نشود که حاصل این گفت‌وگو بدین شرح است:
برنامه شما برای کمک به نیازمندان چیست؟
برنامه کمک به نیازمندان در کل سال انجام می‌شود و در ماه رمضان و برای سال نو کمک‌ها را به صورت ویژه جمع‌آوری می‌کنیم اما متأسفانه در این سال به دلیل کرونا که تأثیر بدی بر وضعیت اقتصادی داشت، هرچند کسبه کمک‌های میلیونی هم داشتند اما نتوانستند مانند سال‌های پیش کمک مناسبی داشته باشند؛ به لطف خداوند از خارج از کشور برایمان رسید و کاری که هرسال انجام می‌دادیم بر زمین نماند.
خیّرین از کدام کشورها هستند؟
از کانادا، استرالیا، کویت، عراق و سایر کشورها کمک می‌کنند و یک خانم ایرانی مقیم لندن شماره من را به دست آورده و چند سال است برای شب عید کمک می‌کند؛ این افراد اهل خیر هستند و انسانیت حد و مرز نمی‌شناسد.
چطور با خیّرین در خارج از کشور ارتباط گرفتید؟
این مسجد از قدیم برنامه کمک به مستمندان را داشته و تأثیر کلام سخنرانان خوب این مسجد مانند آیت الله احمدی میانجی که در امور خیر کمک‌رسان و راهنما بودند در جذب خیّرین مؤثر بوده؛ خداوند رحمت کند ایشان را که شعری را از پروین اعتصامی می‌خواند «دانی که آسایش بزرگان چیست؟
برای خاطر بیچارگان نیاسودن».
ما بیش از ۱۲۰ خانوار را شناسایی کردیم و ماهانه کمک هزینه خوراک، درمان و دارو، اجاره ملک و جهیزیه را به آنان می‌دهیم؛ برای شب عید هم به همه خانواده‌ها بن معیشتی دادیم.
شما سال‌هاست در کار خیر هستید، آیا اثر آن را در زندگی خود مشاهده کردید؟
بله؛ همه زندگی ما معجزه است؛ خداوند پشت کسانی را که به مردم کمک می‌کنند، خالی نمی‌کند؛ باور کنید من یک کسبه جز هستم و زندگی ساده‌ای دارم اما به لطف خداوند تاکنون حتی یک چک برگشتی نداشتم.
در این مدت چک بسیاری از کسبه برگشت خورد و فراز و نشیب‌هایی در زندگی داشتند اما تاکنون برای من از این سری اتفاق‌ها نیفتاده و خداوند به موقع ما را یاری می‌کند و زندگی خوبی داریم ضمن اینکه ثروت آن‌چنانی هم نداریم؛ این‌گونه نیست که هرکسی پول داشت زندگی خوبی دارد.
شما چگونه افراد تحت پوشش را شناسایی می‌کنید؟
سه نفر مسئول این کار هستیم؛ افرادی را که درخواست کمک دارند را شناسایی و بررسی می‌کنیم اگر حقیقت داشته باشد به آنان کمک می‌کنیم؛ به خانواده‌هایی هم که ماهانه کمک می‌کنیم سالی یک‌بار سرکشی می‌کنیم تا اگر وضعیت مالی آنان بهتر شده، افراد دیگری را جایگزین کنیم.
در حال حاضر ۳۰ خانواده در نوبت داریم که برای برخی از آن‌ها تحقیق انجام شده است
به برخی خانواده‌ها هم که سرپرست آنان در زندان است تا زمان آزادی کمک می‌کنیم و سپس حذف و خانواده‌های دیگری جایگزین می‌شوند؛ بیماران نیازمند هم تا زمان بهبودی تحت پوشش قرار می‌گیرند.
در حال حاضر ۳۰ خانواده در نوبت داریم که برای برخی از آن‌ها تحقیق انجام شده است.
چه زمان‌هایی را برای این کار اختصاص دادید؟
یک زمان نامنظم داریم که از همه موقعیت‌ها برای اعلام و جمع‌آوری کمک‌ها استفاده می‌کنیم و قبل، بعد و بین دو نماز در مسجد اعلام می‌کنیم و بین کاسبی هم با افراد خیّر تماس می‌گیریم.
یک وقت مشخص هم داریم که نیازمندان هر روز از ساعت ۷ و ۳۰ دقیقه تا ۹ و ۳۰ دقیقه صبح به ما مراجعه می‌کنند.
نیازمندان به کجا مراجعه می‌کنند؟
مکانی را دور از بازار در نظر گرفتیم، زیرا این افراد آبرودار هستند اگر بخواهند در مکان‌های شلوغ بیایند آبرویشان به خطر می‌افتد؛ صبح زود را هم انتخاب کردیم که دیده نشوند.
از کار خودتان باز نمی‌مانید؟
از لحاظ ظاهری کمی وقتمان گرفته می‌شود اما امداد خداوند می‌رسد، ما به آن طرف بیشتر اعتقاد داریم؛ ضمن اینکه باید تلاشمان را بیشتر کنیم؛ به عنوان مثال من با ۵۵ سال سن، بیش از جوانان فعالیت دارم و از خوابم کم کردم؛ باید مسئولیتی را که قبول می‌کنیم درست انجام دهیم.
این الگو را از چه کسی گرفتید؟
از پدرم؛ ایشون هم خیّر و هم واسط خیر بود؛ وصیت کرد که مغازه‌اش در پاساژ موسی بن جعفر (ع) را در راه خیر بدهیم ما هم اجاره دادیم و از درآمد آن ماهانه به مستمندان می‌دهیم؛ این راه اهل بیت و امیرالمؤمنین (ع) است که پدرم خودش را موظف به پیروی از آنان کرده بود؛ ما هم دیدیم این راه درست و حق است و آن را ادامه دادیم.
بنا نیست ما فقط فکر خود و خانواده‌مان باشیم؛ هر کس به اندازه توانی که خداوند به وی داده باید دستگیر ناتوانان باشد.
یک خاطره به یادماندنی دارید؟
همه‌اش خاطره است؛ همین که مشکل کسی برطرف می‌شود، احساس لذت به انسان دست می‌دهد؛ البته ان شاءالله گرفتار غرور نشویم.
وقتی در مسجد اعلام کردید که پسر ۱۳ ساله‌ای پدر ندارد و مادرش در بستر بیماری است و زخم بستر گرفته و هفت میلیون تومان برای تهیه سمعک فرزند خود نیاز دارد، من شاهد بودم که دو روزه این پول جمع‌آوری شد؛ شما با خریداری سمعک، شنوایی را به وی هدیه دادید، از احساستان برایمان می‌گوئید؟
این‌ها گفتنی و درک کردنی نیست؛ «حلوای تنتنانی تا نخوری ندانی»؛ کسی نمی‌تواند آن لذت را درک کند، مگر اینکه خودش آن کار را انجام دهد؛ اگر لذت نداشت من این راه را ادامه نمی‌دادم.
برخی می‌ترسند پولی را بدهند، مبادا خودشان در آینده نیازمند شوند، نظر شما چیست؟
من با «انجمن تکفل ایتام» و «انجمن مبارزه با فقر» ارتباط دارم، در همه این مجموعه‌ها تجار کمک‌های زیادی می‌کنند اما من ندیدیم از پولشان کم شود بلکه شاهدم که الحمدالله دامنه اقتصادی‌شان هر روز گسترده‌تر می‌شود.
هر کس هم باید نسبت به توانایی مالی خودش کمک کند؛ برخی شاگرد هستند در حد هفته‌ای ۱۰ هزار تومان کمک می‌کنند و در این راه قدم گذاشته‌اند.
توصیه شما به مردم چیست؟
از پول دادن نترسند و خودشان افراد نیازمند را شناسایی و مخفیانه به آن‌ها کمک کنند تا نتیجه آن را در زندگی‌شان ببینند و اگر فرصتی برای شناسایی نیازمندان ندارند به امثال ما اعتماد کنند.
«ببخش مال و مترس از کمی که هر چه دهی جزای آن به یکی ده ز دادگر یابی»