ایثاری که از یادها نخواهد رفت

به گزارش مشرق، آن روز هم یک ۵شنبه بود در ۸ اسفند سال ۶۴ ؛ یک بیمارستان صحرایی با کمترین امکانات که هفته ها داشت مجروحین جنگ را مداوا می‌کرد و در روزهای آخر، تعداد تخت هایش را به ۸۵۰ تا رسانده بود؛ عمده بیمارانش با گازهای شیمیایی خردل و اعصاب و ترکیبات سیانید دچار مصدومیت شده بودند.
حوالی ساعت ۹/۳۰ بود که ده فروند هواپیمای بعثی بیمارستان را بمباران تخریبی و بعد شیمیایی کردند، دو بمب در نزدیکی درب ورودی اورژانس افتاد در حالیکه بیش از ۱۰۰ نفر از پزشکان و پرستاران در حال مداوای بیماران بودند.
اگر چه ستون حوادث و ضعف تبلیغات باعث شد، هزاران صحنه بدیع از رشادت و شرافت که به دست کادر درمانی رقم خورد، در تارک تاریخ ثبت نگردد و اغلب ایرانیان هیچ روایتی از این نادر ترین جنایت جنگی را نشنیده باشند؛ اما حالا ۲۴ سال بعد در همان روز ، همان صحنه‌های بدیع در جای جای مراکز بستری و درمان بیماران مبتلا به کرونا در حال خلق است.
ایثار یکی از والاترین جلوه‌های حیات طیبه انسانی است ، صفتی که حالا می‌شود خارج از باغ موزه دفاع مقدس و یا بیرون از رمان های جنگ ، حقیقت زنده آن را در همین همکارانمان به عینه نظاره کنیم، بعضی از آنها بعد از چند شیفت سخت کاری برای در کردن اندک خستگی ترجیح می‌دهند به خانه نروند، چون نگران انتقال بیماری‌اند، بعضی از آنها ماه هاست منتظر دریافت معوقات خود بابت اضافه کاری‌های اجباری‌اند، بابت بد اخلاقی ها، نابرابری های سیاستی و اجرایی در نظام سلامت.
اما امروز همه این ها را فراموش کرده اند تا این دشمن که هنوز هم ابهامات زیادی در مورد منشا و نحوه مقابله با آن وجود دارد از بین برود.
۸ اسفند را به یاد سپیدجامگان آسمانی بیمارستان فاطمه الزهرا (س) روز بسیج جامعه پزشکی نامگذاری کرده اند، اگر این حسن انتخاب دلیلش انتقال عملی آن فرهنگ والا بود، پس امروز نه تنها همه اعضا متعهد جامعه پزشکی بلکه هر کدام از شهروندانی که در مسیر عدم اشاعه بیماری کرونا قدمی برمی‌دارند عضوی از این سازمان هستند.