جوانی که انتخابش فوتبال است، به خود خیانت کرده است

خبرگزاری فارس - گروه فرهنگ عمومی: در مجموعه مطالب قبلی راجع به روح و استعداد جوانی و قدرت نهفته در جوانی و نیز راجع به فطرت و روح و نسبت آن با انتخاب بشر صحبت کردیم.
جمع بندی مباحث بر قدم برداشتن در راه شریعت الهی بود.
به تعریفی گذرا از شریعت الهی بسنده کردیم و گفتیم که شریعت، مجموعه باورها و دستوراتی است که خداوند از طریق پیامبر(ع)، برای انسان‌ها فرستاده تا ما را در انتخاب بزرگ خود یاری کند.
خداوند به انسان‌ها متذکر می‌شود که اگر می‌خواهید در زندگی موفق باشید، باید انتخاب‌های شما در زندگی با نظر به حیات ابدی‌تان باشد.
حال اگر کسی قیامت را انتخاب بزرگ خود قرار داد نمی‌تواند دنیا را و افتخارات دنیا را اساس زندگی خود قرار دهد، مسلم این دو با هم جمع نمی‌شوند.
اگر کسی تصور کرد این دو با هم جمع می‌شوند در واقع بدون آن که بخواهد، به خودش دروغ می‌گوید.
چون با انتخاب قیامت، همه دنیا و اهداف آن، برای ما کوچک و ناچیز می‌شوند و عملا انتخاب بزرگ ما را تشکیل نمی‌دهند.
چون قیامت را که شرایط ابدی زندگی است انتخاب کرده‌ایم.
برای کوچک و تحقیر دیدن دنیا و بزرگ و با عظمت دیدن قیامت، شعور بزرگی نیاز است، باید انسان متوجه وسعت روح خود باشد و خود را هم طراز امور کوچک قرار ندهد تا امور کوچک برایش مهم نشوند.
به عنوان مثال، موش را ملاحظه کنید، اینقدر که از گربه می‌ترسد از شیر شاید نترسد، چون شعور درک عظمت شیر را ندارد تا از آن بترسد.
از شیر ترسیدن، هنر می‌خواهد، باید آن حیوان، شعور فهم هیبت و عظمت شیر را داشته باشید و شیر هم برتر از آن است که موش با آن شعور کم از آن بترسد.
اما آهو از شیر می‌ترسد و چون شعور آهو بیشتر از موش است،‌متوجه عظمت و هیبت شیر می‌شود و از آن فاصله می‌گیرد، ولی موش با دم شیر بازی می‌کند، بدون آنکه بفهمد کافی است آن شیر پنجه‌اش را روی تمام هیکل موش بگذارد.
تنها آدم‌های عمیق و دقیق و فکور، از خدا می‌ترسند و هظمت و ابهت او را درک می‌کنند، نه آدم‌های کم عقل بی‌بند و بار و نادان.
شما خودتان این موضوع را می‌توانید در جامعه تجربه کنید که چگونه مومنین واقعی به جهت بهره‌مندی از شعوری بلند، نظر به ابدیت خود دارند و ازخوف الهی که مانع بی‌بند و باری می‌شود بهره‌منداند و به خوبی دستورات الهی را رعایت می‌کنند.
ملاحظه می‌کنید که بر عکس انسان های بی‌فکر و کم عقل، انسان‌های حکیم و متفکر جامعه خداترس هستند.
خداوند در قرآن کریم، در آیه ۲۸ سوره فاطر می‌فرماید: إنما یخشی الله من عباده العلماء.
یعنی آنها که اندیشه‌های بزرگ دارند و حقایق عالم را می‌شناسند از خدا می‌ترسند، چون عالمان واقعی دنیای کوچک را کوچک و حقیر می‌بینند و خدای بزرگ را بزرگ و با عظمت می‌یابند.
لذا انتخاب دنیا و آخرت به عنوان دو انتخاب بزرگ برای انسان‌های اندیشمند ممکن نیست، زیرا اینها دنیا کوچک و حقیر می‌بینند و هیچ عاقلی چیز کوچک و حقیر را انتخاب بزرگ خود قرار نمی‌دهد.
فوتبالیستی را در نظر بگیرید که تمامس آرزویش در زندگی این است که بتواند در بازی‌های جام جهانی بدرخشد و چند گل بزند و نامش جزء بزرگترین گل‌زنان جهان ثبت بشود، فی الواقع تمام انرژی حیاتش و تمام عمرش خلاصه شده در این که توپ را داخل دروازه بزند.
اگر انتخاب بزرگ انسان این باشد که گل بزند، خیلی برایش خطرناک خواهد بود.
اگر امسال بهترین بازیکن شد، سال بعد هم بهترین بازیکن شد، بالاخره بعد از چند سال کسی هست که جای او را بگیرد؛ و او انتخابش در همین حد کوچک بوده است.
بدتر از آنها کسانی هستند که به عنوان طرفداران دو تیم فوتبال، با یکدیگر بحث و دعوا می‌کنند.
بعضا در سال‌های قبل در حین مسابقاتی مثل جام جهانی، برخی افراد بر اثر درگیری کشته شدند!
این مساله بدین خاطر است که یک مسأله پیش پا افتاده به انتخاب اصلی‌شان تبدیل شده است.
اگر خانه و پول و شهرت، انتخاب بزرگتان بشود، چیزهای حقیری را جایگزین انتخاب اصلی و بزرگتان کرده‌اید و اگر چنین شد وقتی به مرحله سالمندی رسیدید به انسانی سرخورده و مأیوس تبدیل می‌شوید.
انسان با ایمان است که دچار یأس نمی‌شود.
چه بسیار افراد سرمایه‌داری که به پوچی رسیدند؛ و چه بسیار اندیشمندانی که مسیر غیر الهی رفتند و آنها هم به بن بست و یأس رسیدند.
تنها راه رسیدن به خدا و داشتن زندگی خوب در دو دنیا، تقوا است.
امیرالمؤمنین (ع) در وصف متقین می‌فرمایند:
پرهیزگاران را در این جهان فضیلتهاست.
گفتارشان به صواب مقرون است و راه و رسمشان بر اعتدال و رفتارشان با فروتنى آمیخته.
از هر چه خداوند بر آنها حرام کرده است، چشم مى پوشند و گوش بر دانستن چیزى نهاده اند که آنان را سودى رساند.
آن چنان به بلا خو گرفته اند که گویى در آسودگى هستند.
اگر مدت عمرى نبود که خداوند برایشان مقرر داشته، به سبب شوقى که به پاداش نیک و بیمى که از عذاب روز بازپسین دارند، چشم بر هم زدنى جانهایشان در بدنهایشان قرار نمى گرفت.
تنها آفریدگار در نظرشان بزرگ است و جز او هر چه هست در دیدگانشان خُرد مى نماید.
با بهشت چنان اند که گویى مى بینندش و غرق نعمتهایش هستند.
و با دوزخ چنانند که گویى مى بینندش و به عذاب آن گرفتارند.
انتهای پیام/