اجتماعی کردن عرفان از اقدامات جریانهای عرفان انحرافی است

به گزارش خبرنگار مهر، یکصد و پنجاه و نهمین جلسه گروه علمی عرفان با موضوع انقلاب اسلامی و جریان شناسی عرفان با ارائه حجت الاسلام والمسلمین محمد جواد رودگر و با حضور اعضای گروه در مجمع عالی حکمت اسلامی برگزار شد.
خلاصه مباحث مطرح شده بدین شرح می باشد:
تحلیل و درک کمی و کیفی نقش عرفان در حدوث و بقاء و نظریه ولایت مطلقه فقیه و نقش انقلاب اسلامی در توسعه و تعمیق عرفان اسلامی ضرورتی اجتناب ناپذیر هست.
از سوی دیگر شناختن جریانهای عرفانی که در پرتو انقلاب اسلامی رشد کرده اند، چه جریانهای صادق و چه جریانهای کاذب نیز امری لازم و بلکه ضروری است که بایسته است بزرگان اهل معرفت و شخصیت هائی که درک و درد انقلاب اسلامی و عرفان حقیقی را دارند وارد میدان شده و هرکدام به موضوع یا مسئله ویا جریانی بپردازند و رابطه و کارکرد عرفان اسلامی را در تکوین و تکامل تمدن نوین اسلامی مورد ارزیابی قرار دهند.
چنانکه عرض شد شناخت جریانهای عرفانی اعم از راستین و دروغین و بررسی همه جوانب آنها امری لازم است و بدون آنکه وارد جریان خاصی به صورت مصداقی شویم در خصوص چرائی و چگونگی پرداختن به جریانهای انحرافی عرفانی در درون حوزه نکاتی را تقدیم می کنم:
الف) چرائی شناخت جریانهای عرفان انحرافی
دفاع از عرفان صائب و صادق ریشه دار در عمق سرزمین طیبه معارف اسلامی که تراث غنیم و قویم عارفان مسلمان در طول قرون متمادی است و نقش برجسته و سترگی در توسعه، تعالی و تعمیق فرهنگ و تمدن اسلامی داشته اند.
تحقق و تبلور جهاد کبیر در ساحت عرفان، آموزه ها و گزاره های عرفانی که جهادی تبیینی است تا زمینه های تهاجم به عرفان اصیل اسلامی در مراکز علمی حوزوی و دانشگاهی فراهم نشود.
حضور بالفعل و فعال فکری و معرفتی در تقابل با جریانهای انحرافی عرفان و تفکیک مسئولیت های امنیتی ـ فیزیکی از مسئولیت های علمی و فرهنگی.
تبیین و تعلیل مغالطات معرفت شناختی و روان شناختی برخی از جریانهای عرفانی درون حوزوی با ذکر شواهد و مصادیق کلامی ـ کرداری و بیانی و بنانی.
تبیین راهبردهای مقابله رفعی و دفعی با جریانهای انحرافی در عرصه عرفان.
ب) چگونگی شناخت جریانهای عرفان انحرافی
۱- ارتباط از نزدیک و برگزاری جلسات گفتگو با رهبران و مریدان تأثیرگذار و ذی‌نفوذ جریانهای انحرافی با رعایت همه معیارهای علمی و موازین اخلاقی.
۲- برگزاری جلسات نقد و بررسی جریانهای انحرافی به صورت شفاف و عالمانه و به هنگام و در زمان خودش تا مصداق «وفی التاخیرآفات» نشویم.
۳- بیان تحلیلی پیشینه علمی و زندگی سیاسی ـ اجتماعی رهبران جریانهای عرفان انحرافی با هدف تحلیل صلاحیتهای عمومی و علمی رهبری چنین جریانهایی(البته با رعایت همه جوانب شرعی و اخلاقی).
۴- تبیین نرم و روان، مستدل و عقلانی موضوعات و مواضع انحرافی جریانهای منحرف عرفانی به صورت نقل و نقد.
۵-نقد جریانهای انحرافی به صورت ایجابی در مرحله اول و سلبی در مرحله بعدی و همچنین نقد ترکیبی(ایجابی ـ سلبی) روشمند و سازنده با هدف روشنگری به خصوص برای مریدان و طرفداران.
بعد از بیان موارد یاد شده لازم است به برخی از مواضع و موضوعات، مصادیق و رفتارهای انحرافی یکی از جریانهای اخیر اشاراتی داشته باشیم:
وجود مغالطات معرفتی در تبیین مفهومی و بیان مصداقی ظرفیت انسان برای دست یابی به مقام ولایت الهیه و برداشت های نادرست و در برخی موارد انحرافی و تفاسیر برای از آیات و احادیث.
این درحالی است که در کتب و صحف عرفانی با دقت و ظرافت، با برهان عقلی و نقلی مورد تحلیل و تأویل قرار گرفته اند(شواهد مثال در جلسه مطرح شد).
دعوت به خود، انانیت و منیت در بیان و تبیین استاد سلوکی و تفسیر نادرست از برخی آیات و روایات(برخی شواهد و قرائن موجود در جلسه مورد بحث قرار گرفت).
استخدام برخی آموزه های اسلامی و نصوص دینی برای رسیدن به اهداف و مصادره به مطلوب کردن آنها(نمونه‌هایی از آنها درجلسه مورد گفتگو واقع شد).
گزارش برخی مغالطات روان شناختی، کنشگرانه و حتی عصبیت‌های دور از بدیهی‌ترین آموزه های اخلاق و شرعی که در گفتار و رفتار بروز و ظهور کرد(با ذکر مصادیق درجلسه).
اشتباهات فاحش در اجتماعی کردن عرفان و عمومی سازی معارف، مسائل و دستورالعمل‌های عرفانی به خصوص برای سطوح پائین و میانی از نسل جوان جامعه.
بیان و تبیین اجمالی برخی تناقضات معرفتی و رفتاری جریان عرفان انحرافی(با ذکر برخی شواهد).
درگیر شدن با توهمات سلوکی و خیال پردازی ها در بیان تمثلات و همچنین تربیت نادرست عرفانی ـ معنوی با ایجاد توهم و تخیل نسبت به برخی خواب ها و باصطلاح کشف و شهودهای مریدان(با ذکر برخی مصادیق و شواهد).
نقد برخی مدعیات عرفانی اعم از مدعیات نظری و سلوکی(با ذکر برخی موارد به صورت مستند.